1. Δεν επιχαίρομε και δεν αισθανόμεθα ότι δικαιωνόμεθα από την εξόχως πολυσήμαντο και αποκαλυπτική Έκθεση του ΟΗΕ και της αρμοδίας επιτροπής του για τα δικαιώματα του παιδιού που καταγιγνώσκει στη Ρωμαιοκαθολική Θρησκευτική κοινωνία και την διοίκησή της το «περιλάλητο» Βατικανό την τραγική συγκάλυψη χιλιάδων ειδεχθών και αισχίστων κακουργημάτων παιδεραστίας που μεθοδικώς διέπραξαν οι θρησκευτικοί της λειτουργοί ανά τον κόσμο.

Η Έκθεση αυτή του αμερολήπτου ανθρωπίνως ΟΗΕ καταδεικνύει την αποτυχία του ευφυούς(;) marketing με την εκλογή και πολιτεία του φερομένου ως αντικομφορμιστή και αντικανονικώς κατέχοντος την θέσι του Προκαθημένου του πρεσβυγενούς Πατριαρχείου της παλαιάς Ρώμης και της Δύσεως καθώς και την φοβερά εμμονή του Παπισμού (όρου που και ο ίδιος ο φερόμενος ως Πάπας χρησιμοποιεί) στην καταστρατήγηση και ουσιαστική καθύβριση των αγιογραφικών εντολών και της ιεροκανονικής αποφάνσεως και πράξεως που απαγορεύουν ρητώς την γενική αγαμία του Κλήρου.

Η διαπραττομένη μετά θράσους από την Ρωμαιοκαθολική κοινότητα διαρκής βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος που απαγορεύει δια του ιγ κανόνος της Αγίας ς Οἰκουμενικῆς Συνόδου την γενική αγαμία του Κλήρου μάλιστα δε της Εκκλησίας της Ρώμης έχει ως επίχειρα και ως νομοτέλεια την περιγραφομένη με φρικώδη τρόπο από την Έκθεση του ΟΗΕ τραγική πρακτική του Βατικανού.

Είναι δε επιπροσθέτως εξαιρέτως απαράδεκτον το γεγονός ότι ο υπό των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και του Εκκλησιαστικού ποινικού δικαίου θεσμός της καθαιρέσεως εκ του υψηλού της Ιερωσύνης υπουργήματος και της επαναφοράς στην τάξι των λαϊκών αυτογνωμόνως εγκατελείφθη από την Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική κοινωνία και αντ’ αυτού εφευρέθη η πονηρά διαδικασία της μεταθέσεως του εγκληματούντος θρησκευτικού λειτουργού για να συνεχίση απροσκόπτως την επαίσχυντο κακουργία του στη νέα του θέση μετακυλίοντες το πρόβλημα.

Όλα αυτά τα τρομακτικά και απαράδεκτα οφείλονται στον εωσφορικό εγωϊσμό και στο επάρατο πρωτείο εξουσίας που θεσμοθετήθηκε σαν δόγμα από την Ρωμαιοκαθολική Κοινωνία με την Α Βατικανή Σύνοδο και επικυρώθηκε και από την Β Βατικανή Σύνοδο δυνάμει των οποίων ένας άνθρωπος έχει το imperium σαν δήθεν βικάριος του Χριστού να ποδοπατά αναισχύντως την αγιοπνευματική και αποστολικοπαράδοτη διδαχή και πράξι της Εκκλησίας που εκφράζεται δια των Αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων κατά την πρώτη χιλιετία.

Παραθέτομε τον περιφρονούμενο και εν τη πράξει λοιδωρούμενο ιγ ἱ. Κανόνα της Αγίας ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου προς πλήρη απόδειξη των ανωτέρω:

«Ου διαζευκτέον τας γαμετάς των πρεσβυτέρων, διακόνων και υποδιακόνων.

Επειδή τη Ρωμαίων εκκλησία εν τάξει κανόνος παραδεδόσθαι διέγνωμεν, τους μέλλοντας διακόνου η πρεσβυτέρου χειροτονίας αξιούσθαι, καθομολογείν, ως ουκέτι ταις αυτών συνάπτονται γαμεταίς• ημείς τω αρχαίω εξακολουθούντες κανόνι της αποστολικής ακριβείας και τάξεως, τα των ιερών ανδρών κατά νόμους συνοικέσια, και από του νυν ερρώσθαι βουλόμεθα, μηδαμώς αυτών την προς γαμετάς συνάφειαν διαλύοντες, η αποστερούντες αυτούς την προς αλλήλους κατά καιρόν τον προσήκοντα ομιλίας.

Ώστε, ει τις άξιος ευρεθείη προς χειροτονίαν υποδιακόνου, η διακόνου, η πρεσβυτέρου, ούτος μηδαμώς κωλυέσθω, επί τοιούτον βαθμόν εμβιβάζεσθαι, γαμετή συνοικών νομίμω• μήτε μην εν τω της χειροτονίας καιρώ απαιτείσθω ομολογείν, ως αποστήσεται της νομίμου προς την οικείαν γαμετήν ομιλίας, ίνα μη εντεύθεν τον εκ Θεού νομοθετηθέντα, και ευλογηθέντα τη αυτού παρουσία γάμον καθυβρίζειν εκβιασθώμεν• της του Ευαγγελίου φωνής βοώσης∙ Α ο Θεός έζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω• και του Αποστόλου διδάσκοντος• Τίμιον τον γάμον, και την κοίτην αμίαντον• και, Δέδεσαι γυναικί; μη ζήτει λύσιν.

Ίσμεν δε, ώσπερ και οι εν Καρθαγένη συνελθόντες, της εν βίω σεμνότητος των λειτουργών τιθέμενοι πρόνοιαν, έφασαν, ώστε τους υποδιακόνους, τους τα ιερά μυστήρια ψηλαφώντας, και τους διακόνους, και πρεσβυτέρους, κατά τους ιδίους όρους και εκ των συμβίων εγκρατεύεσθαι• ίνα και το δια των Αποστόλων παραδοθέν, και εξ αυτής της αρχαιότητος κρατηθέν, και ημείς ομοίως φυλάξωμεν, καιρόν επί παντός επιστάμενοι πράγματος, και μάλιστα νηστείας και προσευχής.

Χρη γαρ τους τω θυσιαστηρίω προσεδρεύοντας, εν τω καιρώ της των αγίων μεταχειρίσεως, εγκρατείς είναι εν πάσιν, όπως δυνηθώσιν, ο παρά του Θεού απλώς αιτούσιν επιτυχείν.

Ει τις ουν τολμήσοι παρά τους αποστολικούς κανόνας κινούμενος, τινά των ιερωμένων, πρεσβυτέρων, φαμέν, η διακόνων, η υποδιακόνων, αποστερείν της προς την νόμιμον γυναίκα συναφείας τε και κοινωνίας, καθαιρείσθω• ωσαύτως και ει τις πρεσβύτερος, η διάκονος, την εαυτού γυναίκα προφάσει ευλαβείας εκβάλλει, αφοριζέσθω• επιμένων δε, καθαιρείσθω».

(ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΑΝΟΝΩΝ: Αποστολικοί ε’ – ΣΤ’ λ’ – Γάγγρας δ’ – Καρθαγένης γ’, δ’, λγ‘ – Διονυσίου γ’ – Τιμοθέου ε’).

2. Ευτελίσθημεν και ελοιδωρήθημεν από μερίδα του Τύπου δια την απάντησί μας στον τ. εκπρόσωπο Τύπου της Ρωμαιοκαθολικής θρησκευτικής κοινωνίας της Ελλάδος κ. Νικ. Γασπαράκη επειδή προς απόκρουση των ισχυρισμών του ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αποτελεί την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική προβάλαμε το αυταπόδεικτο γεγονός της απωλείας της Αγιαζούσης Θείας Χάριτος από την Ρωμαιοκαθολική Κοινότητα συνεπεία των πολυειδών αιρέσεων και κακοδοξιών της και της σχασεώς της από το σώμα της Εκκλησίας, που αποδεικνύεται από την σήψη του «αγιασμού» που τελεί.

Και πάλιν δικαιωνόμεθα από την καταχώρηση στο επίσημο όργανο της Ρωμαιοκαθολικής κοινότητος της Ελλάδος ΚΑΘΟΛΙΚΗ (17/1/2014, περ. Β , αριθμ. φύλου 120, σελ. 7) όπου καταχωρείται ανταπόκριση από την την Νάξο με τίτλο «Θεοφάνεια στην Νάξο» στην οποία εμφανίζεται ο Ρωμαιοκαθολικός «Αρχιεπίσκοπος» κ. Νικόλαος και περιγράφεται η τελετή με τα ακόλουθα: «Την Δευτέρα 6 Ιανουαρίου, εορτή των Θεοφανείων τέλεσε τον Μέγα Αγιασμό των υδάτων στον Μητροπολιτικό μας Ναό και στην συνέχεια την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στην οποία και συλλειτούργησε ο Εφημέριος π. Μανώλης Ρεμούνδος.

Η τέλεση του Μ. Αγιασμού των υδάτων είναι μια πάρα πολύ όμορφη ιεροτελεστία και γίνεται ακόμη πιο όμορφη όταν εξηγούνται τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται το νερό, το αλάτι, η κατάδυση του σταυρού στο νερό κλπ».

Ο αγιασμός όμως της Εκκλησίας δεν έχει ανάγκη αλατιού για να συντηρηθή όπως γνωρίζουν εξ ιδίας εμπειρίας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ούτε είναι αλατόνερο για την διατήρηση τυρού η ελαιών (!!!) και καμμία ερμηνεία του αλατιού ως δήθεν συστατικού του αγιασμού μπορεί να συσκοτίση την παραπάνω πραγματικότητα.

3. Η χωρίς τον αληθινό Θεό θρησκευτική προσπάθεια εκβάλλει αναπόδραστα στην απάτη, στο ψέμμα και στο έγκλημα. Απόδειξη αυτής της πραγματικότητος αποτελεί και πάλι η Ρωμαιοκαθολική κοινότητα με τον θεσμό της Ουνίας που εφεύρε δαιμονιωδώς κινουμένη για να επιβάλη το ψευδοκοσμοείδωλο της δήθεν παγκόσμιας Εκκλησίας του Παπισμού. Και πάλι η εκλεκτή Εφημερίς «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» φρόντισε να μας δικαιώση.

Στη σελ. 6 του παραπάνω μνημονευομένου φύλλου της αναφέρεται στην Ουνιτική ψευδοεκκλησία των Αθηνών και στην εκδημία της Φραγκίσκης Βουτσίνου «μοναχής» του Τάγματος της Παμμακαρίστου Θεοτόκου υπό το όνομα Φεβρωνία.

Τι αποκαλύπτεται τώρα από το δημοσίευμα, ότι η ανωτέρω γεννήθηκε στο χωριό Βάρη της Σύρου, όπου ως γνωστόν δεν υπάρχει Ουνιτική κοινότητα αλλά η Ρωμαιοκαθολική (Λατινόρυθμος) κοινότητα.

Συνεπώς η μακαρίτισσα γεννήθηκε μέσα στον Λατινικό Ρωμαιοκαθολικισμό και στις 21/12/1943 «μετεφέρθη» στην «Ελληνική Καθολική Εξαρχία» (Ουνία) για να «εμπλουτίση» το ανύπαρκτο ποίμνιό της και να συμβάλη στην πλασματική εικόνα της δήθεν υπάρξεως Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών που αποδέχονται την κοινωνία τους με την αιρετική παρασυναγωγή του Παπισμού και τις αιρέσεις και κακοδοξίες του, διατηρούντες το τυπικό και την εξωτερική εικόνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ιδού λοιπόν πως διαστρέφεται με κοσμικές μεθοδείες η αλήθεια και η ευθύτης που κήρυξε ο ενσαρκωθείς Θεός Λόγος.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ