Όλα μοιάζουν σαν να ήταν χθες από την εξόδιο ακολουθία του Δεσπότη μας Απόστολου, μία ηλιόλουστη ημέρα στα τέλη Σεπτεμβρίου πριν από πέντε χρόνια. Οι περισσότεροι από εμάς, ακόμη και οι ηλικιωμένοι, δεν είχαν ποτέ δει κάτι παρόμοιο. Δύο Αρχιεπίσκοποι, των Αθηνών και της Αλβανίας, πληθώρα Αρχιερέων, κληρικών και κόσμου από την περιοχή μας και από άλλα κοντινά και μακρινά μέρη διαφόρων ηλικιών. Η ακολουθία, οι λόγοι, η πομπή προς τον Αη Γιώργη, το αναστάσιμο απολυτίκιο «ότε κατήλθες» στον ενταφιασμό, όλα θύμιζαν ακολουθία επιταφίου. Από εκείνη την ημέρα αρχίσαμε και εμείς να κατανοούμε καλύτερα τον Επίσκοπό μας που ποίμανε τη Μητρόπολή μας 18 χρόνια.
Ηταν απλός, λιτός, ανάργυρος, προσιτός. Σταματούσε να μας χαιρετήσει, να μιλήσει μαζί μας, ερχόταν να μας συναντήσει στον χώρο της εργασίας, μας ρωτούσε για τις ανάγκες μας. Και στη συνέχεια με τα φιλανθρωπικά ιδρύματα που είχε δημιουργήσει και από τον μισθό του ανακούφιζε τον «ελάχιστο αδελφό». Ιδιαίτερα νοιαζόταν για τη νεολαία, την παιδεία και τη μόρφωσή της, με τις κατασκηνώσεις, το Πολυάνειο Ωδείο, τα εντευκτήρια και το ανεπανάληπτο Διορθόδοξο Εκκλησιαστικό Λύκειο. Για τη συμμετοχή της στη θεία λειτουργία με την ανάγνωση των ευχών στη νεοελληνική και για το αίμα των ασθενών στις κρίσιμες στιγμές τους με την τράπεζα αίματος.
Ο Δεσπότης μας δεν κρατούσε κακό μέσα του για κανέναν. Συχνά έλεγε πως η έχθρα και η μνησικακία μοιάζουν με τον καρκίνο, που κάνει μεταστάσεις σε όλον τον εσωτερικό μας κόσμο. Ο ίδιος προσπαθούσε να κατανοήσει τα κίνητρα των ανθρώπων, αλλά πάντα κατέληγε στη συγχώρηση. Το ίδιο προέτρεπε να κάνουμε και εμείς: να συγ-χωρούμε, δηλαδή να χωρούμε μέσα στον χώρο της καρδιάς μας όλους, όπως κάνει και ο Χριστός.
Όταν μας εξηγούσε το Ευαγγέλιο, συχνά δυσανασχετούσαμε. Γιατί μας καλούσε να πάρουμε υπεύθυνη στάση απέναντι στον Ιησού. Χωρίς φόβο και δεισιδαιμονίες. Μας έλεγε να τον αγαπήσουμε, γιατί πρώτα εκείνος μας αγάπησε και σταυρώθηκε για μας. Χρειάστηκε να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια, για να καταλάβουμε ότι αυτό πάνω από όλα είναι το έργο του Επισκόπου: σε κάθε ευκαιρία, σε όλες τις ακολουθίες και προ πάντων στη θεία λειτουργία να ερμηνεύει στον λαό του τις Γραφές και το νόημα που έχουν για τη δική τους ζωή.
Ήταν άνθρωπος με ήθος. Προσευχόταν πολύ, είχε πάθος με τη θεία λειτουργία και μελετούσε πολύ. Μας φαινόταν δύσκολο να τον καταλάβουμε, όταν και στις πιο ασήμαντες ευκαιρίες εξηγούσε το μυστήριο της πίστεως και μας προκαλούσε να μην επιπολάζουμε, όπως συνήθως έλεγε, αλλά να εμβαθύνουμε στα πράγματα.
Ο μακαριστός Απόστολος είχε βαθειά πίστη στο Ευαγγέλιο. Μια ακλόνητη εμπιστοσύνη στον σταυρωμένο και αναστημένο Ιησού, που διαπότιζε όλη του ζωή και όλα του τα έργα. Όλη του η πολιτεία εδώ στο Κιλκίς, αλλά, όπως μας πληροφορούν, νωρίτερα στην Κοζάνη και τη Ζάκυνθο, ήταν μία σταυροαναστάσιμη μαρτυρία του Ιησού.
Από αυτήν τη θυσιαστική του αγάπη πήγασαν και τα έργα του στη μητροπολιτική μας περιφέρεια: η ανέγερση νέων ναών, τα φιλανθρωπικά και τα μορφωτικά ιδρύματα. Ήταν όλα ουσιαστικά, ωφέλιμα και πρωτοπορειακά. Τα είχε κάνει με ανιδιοτέλεια, όραμα, έμπνευση και πολύ κόπο. Όλα για τη δόξα του Χριστού και την πνευματική πρόοδο του αγαπημένου του ποιμνίου.
Γι αυτό θα ζει πάντοτε ανάμεσά μας. Να έχουμε την ευχή σου, Δέσποτα!
