Ακολουθεί η Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής Παντελεήμονα για το Πάσχα.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία σήμερα προσκαλεῖ τὰ παιδιὰ Της νὰ προσευχηθοῦν κάτω ἀπὸ τὸν αἱματοβαμμένο Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Πλησίον τοῦ Τάφου ἀπὸ τὸν Ὁποῖο «μετὰ τρεῖς ἡμέρας» θὰ προκύψει μιὰ ἄλλης ποιότητας ζωὴ σὲ σχέση μὲ αὐτὴ ποὺ βιώνουμε ὡς Γένος καὶ ὡς Ἔθνος.

Σήμερα κάθε ναός, ὡς ἄλλος Γολγοθᾶς, συγκεντρώνει ἕναν λαό, ὁ ὁποῖος σὲ σχέση μὲ τὶς ἐπιλογὲς στὸν καθημερινὸ του βίο ἀναπόδραστα καθίσταται φοβικὸς ἀρνητής, ἀμετανόητος κριτής, μανιακός σταυρωτής, θαρραλέος κηδευτὴς εἴτε μετανιωμένος ληστὴς καί -χάριτι Θεοῦ- προγεύστης καὶ μέτοχος τοῦ Παραδείσου.

Σήμερα, ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου μὲ ἑπτὰ φράσεις ἀπευθύνεται σὲ κάθε ποιότητας καὶ διαθέσεως ἄνθρωπο τοῦ χθές, τοῦ σήμερα καὶ τοῦ αὔριο. Φράσεις, οἱ ὁποῖες παρότι ξεστομίζονται ὑπὸ συνθῆκες ἀφόρητου πόνου, ἐγκατάλειψης καὶ προδοσίας, ἀποτελοῦν ὅμως τὸ συμπυκνωμένο περιεχόμενο τοῦ εὐαγγελικοῦ καὶ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Ἰησοῦ.

Ἔχοντας ἤδη ἑρμηνεύσει στὴν ἀγάπη σας τὸ «διψῶ» μὲ τὴν Ἐγκύκλιο τῆς προλαβούσης Μεγάλης Παρασκευῆς, θὰ ἤθελα ἐφέτος νὰ προσέξουμε τὴν φράση τοῦ Κυρίου μας «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασιν τί ποιοῦσιν». Δηλαδή, «Πατέρα μου, συγχώρησέ τους, διότι δὲν γνωρίζουν τί πράττουν».

Ὁ Διδάσκαλοςπροσεγγίζει τοὺς σταυρωτὲς Του μὲ πνεῦμα ἀπεριόριστης κατανόησης καὶ ἀγάπης. Ἐκεῖνος γνωρίζει τὰ πάντα ἐνῶ αὐτοὶ ἐπιλέγουν νὰ ἀγνοοοῦν ἀκόμη καὶ τὰ προφανῆ. Ὅτι, δηλαδὴ, ὁ πάσχων ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἐθαυματούργησε παρουσίᾳ τους σὲ ὅλη τὴν Ἰουδαῖα, ἀνέστησε τὸν τεταρταῖο Λάζαρο, εἰσῆλθε πρὸ ἐλαχίστων ἡμερῶν ὑπὸ τὶς δικὲς τους ἰαχὲς καὶ ἐπευφημίες ὡς θριαμβευτὴς βασιλέας στὰ Ἱεροσόλυμα. Σπουδαῖα ἡ γνώση στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἀκόμη πιὸ σημαντικὴ ὅμως ἀποδεικνύεται γιὰ τὸν καθένα προσωπικὰ ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε κοινωνία συλλογικὰ ἡ ἐπίγνωση σὲ σχέση μὲ τὶς ἐπιλογὲς καὶ τὶς πράξεις μας. Τὸ πλῆθος λέγει τὸ Εὐαγγέλιο ἀπέκτησε πρὸς στιγμὴν ἐπίγνωση τῆς μεγίστης ὕβρεως κατὰ τοῦ Κυρίου, ὅταν εἶδε τὰ φοβερὰ σημεῖα ποὺ προκλήθηκαν ἀπὸ τὸν θάνατό Του.

Ὁ Ἰησοῦς ζητεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ – Πατέρα νὰ τοὺς συγχωρήσει γιὰ τὴν ὕβρι ποὺ διαπράττουν. Δὲν ἐπιζητᾶ μὲ ὅρους τῆς ἀρχαιοελληνικῆς γραμματείας τὴν ἑπομένη τῆς ὕβρεως «τίσιν» δηλαδὴ τὴν τιμωρία καὶ καταστροφὴ τους ἀλλὰ ἐπιβεβαιώνει τὴν προηγουμένως δοθεῖσα νέα ἐντολὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς Μαθητὲς Του μὲ τὴν παροχὴ συγνώμης, συγχωρήσεως. «Ἐντολὴν καινὴ δίδωμι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους». Ἡ θεία συγχώρηση τὴν ἐπιβεβαιώνει, ἀποκαθιστᾶ σὲ ἀξία καὶ ἀναγεννᾶ τὸν φθαρμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο.

Αὐτὴ ἡ φράση τοῦ Σωτῆρος σημασιολογεῖ καὶ δικαιολογεῖ τὴν φιλάνθρωπη καὶ συμπαθητικὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὶς ἀστοχίες καὶ ἁμαρτίες τῶν μελῶν Της. Ὑπὸ τὴν βασικὴ προϋπόθεση νὰ ὑπάρχει ὡς πρὸς αὐτὲς ἡ ἀπαραίτητη ἐπίγνωση. Τότε κάθε μετανοημένος ἄνθρωπος ἀκούει μὲ ἀγαλλίαση ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ πνευματικοῦ «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί,

Ἡ παροχὴ συγχώρησης πρὸς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀδίκως μᾶς ἀνεβάζουν καθημερινὰ στὸ ἰκρίωμα τοῦ προσωπικοῦ μας Σταυροῦ, ἔρχεται σίγουρα σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ταραγμένης καὶ συγχυσμένης ἐποχῆς μας. Εἶναι ὅμως χριστομίμητη ἐνέργεια καὶ κατ’ ἐπέκτασιν πρόγευση τῆς παραδείσιας κοινωνίας μας μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης. Ἐὰν τὴν κατανοήσουμε σήμερα ἀτενίζοντες τὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ ὡς προσωπικὴ ὑποχρέωση καὶ τὴν ἐνστερνιστοῦμε, θὰ εἰσέλθουμε μὲ καθαρὴ καρδιὰ καὶ φεγγοβόλα ψυχὴ στὴν χαρὰ «τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων» στὸ εὐλογημένο Πάσχα τοῦ Κυρίου μας.

Μὲ διάπυρες εὐχὲς πρὸς τὸν σταυρωθέντα Χριστό

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ