Αυτό, ωστόσο, που χαρακτηρίζουμε «ευλογία Θεού», δεν θα ήταν ευλογία, αν και ο αποδέκτης άνθρωπος δεν ανταποκρινόταν και δεν συνέβαλε με την πίστη και τον προσωπικό αγώνα στην αποδοχή των θεϊκών αυτών παροχών και δωρεών.

Επομένως, ότι χαρακτηρίζεται «ευλογία Θεού» είναι αποτέλεσμα συνεργασίας του ευλογούντος Θεού και του ευλογουμένου ανθρώπου.

Αυτή η διαπίστωσις επιβεβαιώνεται καθημερινώς μέσα στον εκκλησιαστικό – κοινωνικό χώρο.

Επιθυμούμε να βεβαιώσουμε του λόγού μας το αληθές εν τοις πράγμασι.

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ

π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΛΑΜΗΣ

ΣΥΖΥΓΟΣ – ΠΑΤΕΡΑΣ – ΠΑΠΠΟΥΣ

ΙΕΡΕΑΣ – ΠΟΙΜΕΝΑΣ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ

«ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ»

Απλόχερα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ευλόγησε τον Παναγιώτη Μαλαμή, αναδεικνύοντάς τον σύζυγο, πατέρα, παππού, Ιερέα, Ποιμένα και διδάσκαλο και παρέχοντάς του πλούσια τα ελέη Του!

Ευλογώντας τον, τον αξίωσε να δημιουργήσει α) ευλογημένη συζυγία, β) ευλογημένη κατ’ οίκον εκκλησία, γ) ευλογημένη ιερατεία, δ) ευλογημένη ποιμαντορία.

Βιογραφικό

Ο π. Παναγιώτης Μαλαμής εγεννήθη το έτος 1935 στις 12 Νοεμβρίου στο Σιγούνι Καλαβρύτων από ευσεβείς γονείς, τον Κωνσταντίνο Μαλαμή και την Δήμητρα (το γένος Κιούση). Ήταν το μικρότερο παιδί της οικογενείας, μετά από δύο αγόρια κι ένα κορίτσι.

Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο Σιγούνι από τον Ιερέα Αλέξιο Παπαδόπουλο, ο οποίος ήταν και Διδάσκαλος.

Από εννέα ετών γεννήθηκε μέσα στην καρδιά του η ιδέα να γίνει Ιερέας. Αγαπούσε την Εκκλησία και σεβόταν τους Ιερείς. Περίμενε με αγωνία και πίστη στην καρδιά του να ξημερώσει Κυριακή, να πάει στην εκκλησία και να ανέβει στο ψαλτήρι για να ψάλλει. Η κατάσταση τότε, την περίοδο 1943-1949 και ειδικά στην Περιφέρεια Καλαβρύτων, δεν ήταν και τόσο ευνοϊκή λόγω του εμφυλίου πολέμου και του αντάρτικου. Οι γονείς του ήταν διπλοκάτοικοι. Τους χειμερινούς μήνες μετέβαιναν στα Σουδεναίϊκα Αχαΐας. Το Γυμνάσιο δεν κατάφερε να το τελειώσει στην Ελλάδα. Το τελείωσε αργότερα στο Μόντρεαλ του Καναδά.

Υπηρέτησε στο στρατό ως στρατιώτης του Πεζικού, την διετία 1957-1959, στο Μεσολόγγι, στο Λαγκαδά και στην Αλεξανδρούπολη.

Αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στο Μόντρεαλ του Καναδά το έτος 1962, επειδή η κατάσταση στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Εκεί ενυμφεύθει την Θεοδώρα Χαμακιώτη από την Τουρλάδα Καλαβρύτων. Απόκτησαν με την βοήθεια του Θεού εννέα παιδιά (έξι αγόρια και 3 κορίτσια) και είκοσι πέντε εγγόνια.

Στον Καναδά τελείωσε το Γυμνάσιο. Το έτος 1966 εφοίτησε στη σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη. Τον Μάϊο του 1968 και ενώ φοιτούσε ακόμη στη σχολή εχειροτονήθει Διάκονος υπό του αοιδίμου Μητροπολίτου Βοστώνης, Δημητρίου Ολυμπίου. Το 1969 εχειροτονήθει Ιερέας από τον ίδιο Επίσκοπο. Το ίδιο έτος και αφού περάτωσε τις σπουδές του στη σχολή του Τιμίου Σταυρού, αναλαμβάνει την πρώτη του κοινότητα στο Σικάγο που ήταν η «Κοίμησις της Θεοτόκου».

Καυχώμεθα εν Κυρίω. Διότι η μαρτυρική επαρχία των Καλαβρύτων εξακολουθεί να αναδεικνύει προσωπικότητες σαν και τον π. Παναγιώτη Μαλαμή, που ακτινοβολούν με την δημιουργική παρουσία τους στα πέρατα της γης. Που κρατούν μέσα στην καρδιά τους τον Χριστό και την Ελλάδα, που δίδουν την μαρτυρία του αυθεντικού Έλληνα και του γνήσιου Ορθόδοξου Κληρικού. Μέσα σε χώρες και εποχές, όπου η ατομικότητα και η αφιλία βασιλεύουν, η Ελληνική Χριστιανική υπερπολύτεκνη Ιερατική οικογένεια είναι παρούσα, αντιστέκεται και πολεμάει ειρηνικά τον ατομισμό, την αφιλία, την αποξένωση.

«Πατριάρχης» ο π. Παναγιώτης, βιώνει και χαίρεται την παρουσία, την ζεστασιά, την αγάπη, την ευγνωμοσύνη και τον σεβασμό των πολλών παιδιών του και των είκοσι πέντε εγγονιών του.

Επιχειρώντας να χαρακτηρίσουμε τον π. Παναγιώτη, τρέμουμε στο φόβο, ότι θα τον αδικήσουμε. Όμως, το αποτολμούμε, και ας μας το συγχωρήσει η αγάπη του και η μεγαλοκαρδία του.

Αναφερόμενοι στις έννοιες φιλοπατρία, φιλοξενία, δραστηριότης, δημιουργικότητα, δεν θα ήταν υπερβολή, αν τις ονομάζαμε π. Παναγιώτη Μαλαμή.

Η φιλοπατρία είναι τρόπος ζωής για τον π. Παναγιώτη. Ζει, εργάζεται και κινείται στην Αμερική, αλλά δεν ξέχασε και δεν ξεχνά ποτέ, ότι είναι Έλληνας Καλαβρυτινός. Η παρουσία του, ο τρόπος ζωής του, οι εκδηλώσεις του, ο λόγος του, αντανακλούν Ελλάδα και Ελληνισμό. Κάθε χρόνο απαραιτήτως θα έλθη στην Πατρίδα, στο χωριό του.

Απότοκος της φιλοπατρίας είναι η φιλοξενία. Η ασύγκριτη Ελληνική φιλοξενία. Όποιος πέρασε από το σπίτι του, φίλος, ξένος, γνωστός η άγνωστος, γεύτηκε την αγάπη, την καλωσύνη και την αβραμιαία φιλοξενία του ιδίου κάι των μελών της οικογενείας του.

Δραστήριος – Δημιουργικός, τόσο στο Σικάγο όσο και στο χωριό του, το Σιγούνι, τα έργα του και οι ποικίλες δραστηριότητές του ομιλούν. Αεικίνητος, ακούραστος, δραστήριος, προοδευτικός.

Κληρικός ιεροπρεπής, λειτουργός άριστος. Με την μελωδική και γλυκόλαλη φωνή του δημιουργεί κατάνυξη και λατρευτική διάθεση στο εκκλησίασμα.

Κήρυκας του θείου λόγου χαρισματικός, με την απλότητα του λόγου του σαγηνεύει, καθηλώνει και συγκινεί το ακροατήριό του.

Προσιτός στο λαό, με σταθερό και μόνιμο το πλατύ και αφοπλιστικό του χαμόγελο, δημιουργεί στον συνομιλητή του αίσθηση εμπιστοσύνης και ατμόσφαιρα οικειότητος.

Μιλάμε, λοιπόν, για μια σπουδαία προσωπικότητα, χαρισματική με εκκκλησιαστικό ήθος, πλούσια ποιμαντική διακονία και προσφορά, γνήσια και αυθεντική φιλοπατρία, ανιδιοτελή αγάπη προς τον συνάνθρωπο, ακαταπόνητο κοινωνικό εργάτη.

Ο π. Παναγιώτης είναι ένας ακόμη Ιερέας της σειράς εκείνης των Ιερέων με τα γνήσια, αυθεντικά εκείνα χαρίσματα του πόθου, του ζήλου, της εφέσεως, του ενθουσιασμού και της θυσίας για την Ιερωσύνη και την Εκκλησιαστική – κοινωνική προσφορά. Αυτή η γενιά των Ιερέων είναι και θα παραμένει πρότυπο για τις επερχόμενες γενεές των Ιερέων.

Και εδώ αξίζει να σημειώσουμε και την επίσης αξιόλογη και πολύ σημαντική ενέργεια – προσφορά του, που αποδεικνύει την αγάπη και το ενδιαφέρον του προς την Εκκλησία.

Ένα εκ των τέκνων του προώθησε και αφιέρωσε εις την διακονίαν του αγίου Θυσιαστηρίου. Πρόκειται δια τον υιόν του Σωτήριον.

Ο π. Σωτήριος υπηρετεί ως προϊστάμενος Ιερέας στον Ιερό Ναό Αναλήψεως του Κυρίου του Lincolnshire του Ιλινόι των ΗΠΑ.

Είναι έγγαμος με δύο παιδιά.

Η Ιερά Μητρόπολή Καλαβρύτων από την θέση αυτή συγχαίρει τον π. Παναγιώτη για ότι με την χάρη του Θεού κατώρθωσε να προσφέρει στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην Εκκλησία, στην Πατρίδα και του εύχεται να συνεχίζει εν ακμή και υγεία να δραστηριοποιείται και να προσφέρει.