Οφίκιο του Οικουμενικού Θρόνου στον Ομότιμο Καθηγητή Γεώργιο Π. Πατρώνο

Το οφίκιο του Άρχοντος Διδασκάλου του Ευαγγελίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας απονεμήθηκε στον ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεώργιο Πατρώνο.

Η χειροθεσία του νέου Άρχοντα του Θρόνου πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα στον ιερό ναό Αγίας Μαρίνας στα Άνω Ιλίσια, με την παρουσία παλαιών μαθητών και ακαδημαϊκών συναδέλφων του Καθηγητή.

Ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, μητροπολίτης Κώου κ. Ναθαναήλ απένειμε το σχετικό οφίκιο στον καθηγητή Γ. Πατρώνο με μια τελετή που έλαβε χώρα στο τέλος της εσπερινής ακολουθίας του Μεγάλου Αποδείπνου.

Το Πατριαρχικό Γράμμα ανέγνωσε ο γενικός αρχιερατικός επίτροπος της ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης.

Η τελετή της απονομής του πατριαρχικού οφικίου ολοκληρώθηκε με τη φήμη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.

Στη χειροθεσία του νέου Άρχοντος παρέστησαν, μεταξύ άλλων, η σύζυγος και τα παιδιά του, συνάδελφοι Καθηγητές από τη Θεολογική σχολή Αθηνών, παλαιοί μαθητές του τιμώμενου, συγγενείς και φίλοι του.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΡΧΟΝΤΑ

Ο Γεώργιος Π. Πατρώνος είναι ομότιμος Καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε Ερμηνευτική και Ερμηνεία της Καινής Διαθήκης, ενώ ιδιαίτερα σημαντική θεωρείται η συμβολή του στο ζήτημα της βιβλικής εσχατολογίας, καθώς εισήγαγε στην ορθόδοξη θεολογία τον όρο «λειτουργική εσχατολογία».

Ο Γ. Πατρώνος γεννήθηκε το 1935 στο Λέχοβο της Φλώρινας και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Στη συνέχεια μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στην Οξφόρδη, με αντικείμενο τις βιβλικές σπουδές και ζητήματα της Ιεραποστολής, ζώντας κοντά στους Cowley Fathers στο περίφημο Mission House της Οξφόρδης και παρακολουθώντας κύκλο σπουδών στο διεθνές Ιεραποστολικό Κέντρο των Selly Oak Colleges του Μπέρμιγχαμ (1964-1965). Κατόπιν επισκέφθηκε τις χώρες της Ανατολικής Αφρικής και εργάστηκε ιεραποστολικά μαζί με Έλληνες ιερείς, ως απεσταλμένος του ειδικού Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το 1975 υπέβαλε τη διδακτορική διατριβή του με τον τίτλο «Σχέσις παρόντος και μέλλοντος εις την περί βασιλείας του Θεού διδασκαλίαν της Ορθοδόξου θεολογίας» και ανηγορεύθη Διδάκτωρ Θεολογίας. Σταδιακά ανήλθε όλες τις βαθμίδες της ακαδημαϊκής ιεραρχίας και διακρίθηκε για την αφοσίωσή του στην επιστήμη της Καινής Διαθήκης, ιδιαίτερα δε στην Ιστορία, τη Θεολογία και την Ερμηνευτική της ΚΔ.

Στην επιστημονική του ενασχόληση με την ΚΔ υπογράμμιζε πάντοτε με έμφαση την ανθρωπολογική και κοινωνική της διάσταση, σε μια προοπτική με έντονο πνευματικό και ποιμαντικό προβληματισμό. Το 2002 ολοκλήρωσε την πανεπιστημιακή του θητεία στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως ο ίδιος να παύσει να προσφέρει τη ζωντανή μαρτυρία του τόσο στον ομιλητικό, όσο και στο συγγραφικό πεδίο.

Ως ακαδημαϊκός διδάσκαλος πρόσφερε τις υπηρεσίες του στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών. Επιτέλεσε ιεραποστολικό έργο στην Ουγκάντα, Κένυα και Τανζανία, ενώ το έργο της ποιμαντικής διακονίας του σε πολλά μέρη της Ελλάδος και της Κύπρου συνεχίστηκε επί μία και πλέον τριακονταπενταετία. Για τη μακρά και καλλίκαρπο προσφορά του στην Εκκλησία της Ελλάδος τιμήθηκε με το παράσημο του «χρυσού σταυρού του αποστόλου Παύλου» από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρό Χριστόδουλο (5 Φεβρ. 2005). Επίσης, για την πολύπλευρη προσφορά του στην Εκκλησία και την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών τιμήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο στο Ίδρυμα Ποιμαντικής Διακονίας

Αναμφισβήτητα ο Γ. Πατρώνος αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς στο ελληνόφωνο αναγνωστικό κοινό ορθόδοξους ερμηνευτές και βιβλικούς θεολόγους. Τον συνέχει κυριολεκτικά η βίωση της καθολικότητας της θεολογίας. Μέσα από την πληθώρα των βιβλικών μελετών και των πολύτομων συγγραμμάτων του διαφαίνονται τρία επιμέρους γνωρίσματα που οφείλουν να χαρακτηρίζουν την ορθόδοξη θεολογία: (α) το βιβλικό και εκκλησιολογικό στοιχείο· (β) το δογματικό και τριαδολογικό περιεχόμενο· και (γ) η ασκητική και ποιητική διάσταση της θεολογίας.

Θεωρείται ως ο κατ’ εξοχήν ερευνητής της ιστορικής και εσχατολογικής προοπτικής της Ιεράς Ιστορίας, εισηγητής της «λειτουργικής εσχατολογίας» (liturgical eschatology), βαθύς μελετητής της «θέωσης» του ανθρώπου, ανανεωτής του γόνιμου προβληματισμού επί των ανθρωπολογικών θεμάτων της βιβλικής θεολογίας, γενικότερα βιβλικο-πατερικός θεολόγος και μάλιστα θεολόγος της ορθόδοξης παράδοσης.

Τα αυτοτελή του έργα ανέρχονται σε περισσότερα από τριάντα κείμενα. Από εκείνα που έχουν διαβαστεί περισσότερο από το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό είναι τα εξής: «Η ιστορική πορεία του Ιησού: Από τη φάτνη ως τον κενό τάφο», «Εκκλησία και κόσμος: Θέματα πνευματικού και κοινωνικού προβληματισμού», «Ιστορία και εσχατολογία στη βασιλεία του Θεού», «Ο Γάμος», «Κήρυγμα και Θεολογία – Θεολογικό Κυριακοδρόμιο: Τόμος Α : Κυριακές Ματθαίου και Λουκά, Τόμος Β : Εορτολογικά» κ.ά.