Τι μπορεί να είναι οι νεοπλουτίστικες αστακομακαρονάδες και οι ελληναράδικες φραπεδιές στα χέρια ενός Μητροπολίτη; Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ανερμάτιστου καταναλωτισμού που προηγήθηκε των μνημονίων ή μήπως μια «περίληψη» της καταρρέουσας χώρας;
Ονομάζεται Ιωσήφ Χαρκιολάκης και είναι Μητροπολίτης Προικοννήσου. Μητροπολίτης χωρίς ποίμνιο. Κατάγεται από την Κρήτη, από τη Σητεία.
Και γνωρίζει να χρησιμοποιεί με τρόπο μοναδικό τις αστακομακαρονάδες, τις φραπεδιές, τις «γευστικές φαντασιώσεις» και τις «οψοποιητικές μαγγανείες» όχι για να προσφέρει κάποιο πολυσύνθετο μενού, ούτε για να συνθέσει ένα χλιδάτο νέο-ρωμαϊκό συμπόσιο.
Για τον Σεβασμιώτατο όλα τούτα (και άλλα πολλά, βέβαια) συνθέτουν τη βίβλο μιας Ελλάδας βουτηγμένης στα μνημόνια. Διαβάστε πώς:
Ξεκινήσαμε με έναν μέλανα ζωμό
κι ένα «μολών λαβέ»·
φθάσαμε αισίως στο «εν τούτω νίκα»
και σε μιαν Αγιά Σοφιά·
προχωρήσαμε σ’ ένα «ελευθερία ή θάνατος»
μ ε ένα τσίπουρο κι ένα ξερίχι·
ανεβήκαμε σ’ ένα «όχι» και σ’ ένα «αέρα!»
με κρυοπαγήματα πυρπολούμενου στήθους·
ξελαρυγγιαστήκαμε φωνάζοντας
«ψωμί παιδεία, ελευθερία»,
για να καβαληκέψουμε, επί τέλους!
ένα αστραφτερό καλάμι
διπλού διαφορικού ελληναράδικο,
φιλοσοφούντες φραπεστί,
ρεβόμενοι αστακομακαρονάδα
και τιραμισού πατροπαράδοτο,
ώσπου να προσγειωθούμε – Oh Mon Dieu!
σε ένα «Ότι έχετε ευχαρίστηση».
Ποιητής με σημαντικό έργο ο Σεβ. Προικοννήσων μας εκπλήττει για μια ακόμη φορά εκφέροντας έναν διαφορετικό θεολογικό λόγο.
Η απώλεια του προσανατολισμού μας μπορεί να είναι μια από τις βασικές αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα «στα ζηλεμένα χρόνια της Τρόικας».
Όχι, δεν πολιτικολογεί ο Ιωσήφ. Ανατέμνει, διαπιστώνει, προβληματίζει, αναζητά διεξόδους. Δηλαδή προτείνει. Πάντα με στίχους, πάντα με έμπνευση.
Έτσι οι «αριστείς της αρπαχτής» και οι «παγκρατιστές της λούφας και της μίζας» συναντούν τους παράλυτους του ήθους και «τους βαθυστόχαστους αναλυτές του κεκρυμμένου μυστηρίου του φραπέ».
Τηλεπερσόνες με άι κιού… ξερού ραδικιού!
Από το τελευταίο βιβλίο του, που κυκλοφορεί με τον τίτλο «Φρα-παιδιές ευκατάνυκτες» (Αθήνα 2013), αναδημοσιεύουμε το ποίημα που φαίνεται να έδωσε και την έμπνευση του τίτλου στον ιεράρχη – ποιητή.
Τίτλος: Φραπαιδιές. Απολαύστε την εκπληκτική περιγραφή της ελληνικής οικογένειας και των τηλεπερσόνων με… άι κιού» ξερού ραδικιού:
Φραπεδιές
αλλά και φραπαιδιές-
όπως θα λέγαμε αθλοπαιδιές.
Άλλωστε πια εμείς οι νεοφιλοπάλαιστροι
αθλούμαστε αράζοντες σε αναπαυτικά ανάκλιντρα,
παρακολουθούντες από τηλοψίας
άλλους να τρέχουν, να γυμνάζονται και να ιδρώνουν
κι ουρλιάζουμε μονάχα: ζήτω!
Φιλοσοφούμε κατά ταύτα φραπεστί
πάνω σε ιδέες βαθυστόχαστες,
τηλεπερσόνων bizzy blond,
όπου διαθέτουν άι κιού εξηραμένου ραδικιού,
σερβιρισμένες παπαγαλιστί
σε πρωινάδικα, μεσημεριάτικα
κι απογευματικά κατινοπρυτανεία,
φιλαπεχθήμονες, εξόχως φιλοργείς και φιλομάλακοι.
