Με αφορμή ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ για το εβραϊκό έθνος , που παρακολούθησα πρόσφατα, και αναλογιζόμενος ταυτόχρονα την γενικότερη πολιτική, πολιτιστική, ιστορική, αξιακή λαίλαπα που βιώνει η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, οφείλουμε κατά τη γνώμη μου, να προβληματιστούμε για την πορεία του έθνους αυτού και ειδικότερα πώς αυτό διατήρησε έως τώρα  την ακεραιότητα και την ταυτότητα του στο πέρασμα των αιώνων παρά το καθεστώς  των «απειλών» και των «διαταγών» της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Διότι θα πρέπει να σκεφτούμε: Ποιο είναι όμως το κίνητρο για ένα έθνος να προφυλάξει τις αρχές και τις αξίες του από την ηθική, πολιτιστική, θρησκευτική και κοινωνική καταιγίδα που φαίνεται στον ορίζοντα; Το κίνητρο αυτό είναι αδιαμφισβήτητα η φλογερή ιδιοσυγκρασία του κάθε έθνους, η ισχυρή συναισθηματική του κατάσταση όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το κύτταρο της κοινωνίας , την οικογένεια, η γνώση και ενθύμηση της ιστορίας του και φυσικά οι θρησκευτικοί του δεσμοί. Ο απόλυτος κίνδυνος σε όλο αυτό το  παραδοσιακό οικοδόμημα και η παγίδα της διάβρωσης των αξιών και της κατάρρευσης του καλώς νοούμενου πατριωτισμού είναι η απώλεια του ορθολογισμού της απλής λογικής και της κριτικής ικανότητας των ανθρώπων που το απαρτίζουν. Ένα γεγονός που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να συμβαίνει στο Ελληνικό έθνος, ενώ το Εβραϊκό κάνει τα πάντα να διατηρήσει τα χαρακτηριστικά του και να μείνει ακέραιο στην επέλαση της Δυτικής ιδεοληψίας.

Ο σημερινός Εβραίος έχει πίσω του αιώνες διώξεων και κατατρεγμών. Περιπλανήθηκε από χώρα σε χώρα και από πόλη σε πόλη, πράγμα που είχε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα την ανάπτυξη ορισμένων συνηθειών ζωής και σκέψης, τις οποίες ο Δυτικός κόσμος αδυνατεί ν’ αναγνωρίσει και να δικαιολογήσει.

Για πολλούς αιώνες οι Εβραίοι διατήρησαν την τάση να ζουν χώρια απ’ τους λαούς που τους περιστοιχίζουν, να επωφελούνται απ’ την κάθε ευκαιρία για ν’ αποκτούν αυτό που θέλουν, να φροντίζουν ώστε να μη λείπει απ’ τα παιδιά τους το παραμικρό, να παραμένουν δεμένοι σαν λαός στο μέσο των διαφόρων εθνοτήτων όπου τους έριξε η μοίρα και να διατηρούν κατά το δυνατό άθικτα το εθνικό τους θρήσκευμα, τα εθνικά τους πιστεύω καθώς και τις αρχαίες τους παραδόσεις με κέντρο πάντα αυτά που τους επιτάσσει η Συναγωγή. Όλα αυτά ήταν αναγκαία για να μπορέσουν να επιβιώσουν παρά τους διωγμούς. Ήταν αναγκασμένοι να διατηρήσουν τα παραπάνω στοιχεία στην παραδοσιακή τους μορφή προκειμένου αυτά να χρησιμεύσουν σαν σημεία αναγνώρισης με τους Εβραίους της διασποράς που συναντούσαν στις περιπλανήσεις τους. Αυτό τους καθιστά την πιο αντιδραστική και συντηρητική φυλή του κόσμου.

Απ’ τα παλιά χρόνια οι Εβραίοι, για λόγους προστασίας και αρμονικής μεταξύ τους συμβίωσης, είχαν την τάση να σχηματίζουν κλειστές ομάδες, μια τάση που ενισχύθηκε απ’ όσους τους περιστοίχιζαν. Έτσι δημιουργήθηκαν ανάμεσά τους άρρηκτοι δεσμοί. Η νοοτροπία των Εβραίων να ζουν χώρια απ’ τις άλλες κοινότητες και ταυτόχρονα να επωφελούνται απ’ τα έθιμα, την κουλτούρα και τον πολιτισμό της χώρας διαμονής τους, διατηρώντας όμως μια χωριστή ταυτότητα κι αρνούμενοι να ενσωματωθούν στην εθνική ζωή της χώρας που τους φιλοξενούσε, είχε σαν επακόλουθο την καλλιέργεια του συμπλέγματος ανωτερότητας που τους διακρίνει. Μεγάλος παράγοντας σε όλο αυτό  είναι η θρησκευτική τους πίστη και η επικρατούσα αντίληψη ότι πρόκειται για τον επιλεγμένο και ευνοημένο λαό από τον Θεό που τους δόθηκε η γνώση και η φώτιση να ακολουθήσουν πιστά το δρόμο τους χωρίς να αφομοιωθούν από την κουλτούρα της Δύσης.

Δυστυχώς όμως σε σχέση με τους Εβραίους, εμείς οι Έλληνες, που είμαστε ένα δοκιμασμένο και μαρτυρικό Έθνος, καταδυναστευόμενοι από λαούς σκληρούς, που θέλησαν να επιβάλλουν τους υλιστικούς τους σκοπούς και να σπάσουν τους άρρηκτους δεσμούς μας με την ιστορία μας και τα διδάγματα των Πατέρων μας, την ορθόδοξη συνείδηση και την πίστη μας, εμείς λοιπόν, βρισκόμαστε αυτά τα χρόνια σε σχετικά αντίθετες πορείες.

Σήμερα όσο ποτέ βιώνουμε έντονα την μεγαλύτερη κρίση  ως προς τη διατήρηση των παραδοσιακών πνευματικών, ιστορικών, εκκλησιαστικών και ηθικών αξιών, που αποτελούν τις σημαντικότερες προϋποθέσεις για την ασφάλεια της χώρας και για την συνέχιση της επιβίωσής της ως εθνικής οντότητας.

Οι απειλές που δέχεται το Έθνος μας είναι ποικίλες στον τομέα του πολιτισμού, των πνευματικών και ηθικών αξιών και φυσικά της θρησκευτικής μας πίστης, με αποτέλεσμα την εξασθένηση της ενότητας, την χαμηλή ποιότητα της μαζικής κουλτούρας και την απομάκρυνση από την ορθόδοξη πίστη που μας παρέδωσε η Εκκλησία μας. Ο χαρακτήρας της χώρας μας έχει πλέον αλλοιωθεί και γι’ αυτό ευθυνόμαστε εμείς που μας θάμπωσε ο δυτικός τρόπος ζωής απλοποιώντας όλους τους ηθικούς, ιστορικούς, εκκλησιαστικούς, οικογενειακούς θεσμούς και πιστεύοντας ότι μπορεί να βρούμε την ευημερία και την ψυχική μας ισορροπία πάνω σε υλικά στηρίγματα, δυτικές αντιλήψεις και έθιμα ξενόφερτα τα οποία κάθε άλλο παρά εγγυώνται την έξοδο από την κρίση, την ευημερία και την πρόοδό μας σαν λαό.

Απομακρυνόμενοι από όλες τις αξίες μας και ακολουθώντας το εγωκεντρικό δόγμα του «ανήκομε εις την Δύσιν» οδηγούμαστε με ακρίβεια στον μηδενισμό που ήδη επικρατεί σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα πρέπει και οφείλει να γυρίσει πίσω στα ιδανικά και τις διαχρονικές της αξίες.

Οι νέοι θα πρέπει να διδαχθούν την ιστορία του τόπου, διότι έθνος χωρίς ιστορική συνείδηση είναι ένα νεκρό έθνος. Η ιστορία  καλλιεργεί, εξευγενίζει, υψώνει την εθνική συνείδηση των νέων, παράλληλα προς το αίσθημα που ολοένα θα αποσαφηνίζεται μέσα τους ότι είναι πολίτες του κόσμου, αλληλέγγυοι με τους συνανθρώπους των και συνυπεύθυνοι για το μέλλον και την τύχη της ανθρωπότητας ολόκληρης. Με την ιστορία θα διδαχτεί ο νέος τη ζωή του έθνους του από τότε που πρωτοεμφανίζεται στον ιστορικό στίβο έως σήμερα, τους μόχθους και τις θυσίες που έκανε για να βεβαιώσει τον εαυτό του, για ν’ αναδείξει την ιδιοτυπία του, για νακαλυτερέψει τους όρους και τις μορφές της ύπαρξης του. Εκεί θα γνωρίσει τους εθνικούς άθλους και τις εθνικές δυστυχίες, τους εκλεκτούς ανθρώπους και τα μεγάλα συμβάντα του φυλετικού του παρελθόντος, και συνειδητά πια θα νιώσει να εντάσσεται μέσα στην εθνική του οικογένεια, θα αισθανθεί ότι το ίδιο παρελθόν όπως και η ίδια μοίρα τον ενώνει με τους ομοεθνείς του. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ιστορικός και φιλόσοφος  Ε. Παπανούτσος «Η έξαρση του πατριωτικού φρονήματος και της εθνικής συνοχής δεν συμπίπτει ούτε λογικά ούτε ψυχολογικά με τον εθνικισμό, τον φανατισμό και το μίσος προς τους άλλους λαούς της γης. Οι έννοιες του έθνους και της πανανθρώπινης αλληλεγγύης μπορούν άριστα να συναιρεθούν μέσα στους παιδευτικούς σκοπούς των ορθά νοούμενων ανθρωπιστικών σπουδών. Η ανθρωπότητα δεν είναι αφηρημένο πλάσμα, αλλά ένα συγκεκριμένο σύνολο από εθνικές οικογένειες. Η καθεμιά εργάζεται για το σύνολο αποδοτικά όχι απαρνούμενη την ιδιοτυπία της ή υψώνοντας τον εαυτό της αγέρωχα και καταφρονετικά πάνω από τις άλλες, αλλά ίσα-ίσα καλλιεργώντας τις δικές της δυνάμεις και τις δικές της αρετές, βαθαίνοντας το πνεύμα και εξευγενίζοντας το ήθος της»

Ο όρος παράδοση είναι ευρύτατος. Περιλαμβάνει τα επί μέρους εκείνα στοιχεία από τα οποία απαρτίζεται η εθνική ταυτότητα και συντηρείται η εθνική αυτοσυνειδησία. Η παράδοση εξασφαλίζει την πολιτιστική συνοχή των γενεών και οικοδομεί το λαμπρό οικοδόμημα του μέλλοντος. Είναι η αριστοτελική “εντελέχεια” που συγκρατεί και ζωογονεί όλο το θεσμό του Γένους, διασώζοντας στις λεπτομέρειες έναν ολόκληρο κόσμο βιωμάτων, επιδιώξεων, τάσεων, κλίσεων, ροπών που απαρτίζουν τη ζωή του λαού μας και επιτρέπουν στον Έλληνα να είναι ό,τι ακριβώς είναι. Της παραδόσεως μας αυτής δυο βασικά και κεφαλαιώδη γνωρίσματα είναι η ομοιογένεια και η ορθόδοξη πνευματικότητα.

Η παράδοση μας έχει μια ριζική και μοναδική ενότητα, όλα της τα στοιχεία τελούν σε αλληλεξάρτηση, και το ένα συμπληρώνει το άλλο. Ξεκινώντας από την εποχή του αρχαίου κλασικισμού η παράδοσή μας μπήκε στο χιλιόχρονο βυζάντιο, επεβίωσε στις δύσκολες ώρες της δουλείας χωρίς να χάσει τα μορφολογικά της στοιχεία και συντρόφευες τον νεοέλληνα σε κάθε πτυχή της ζωής του. Αλλά η ομοιογένεια αυτή δεν μπορεί να εξηγηθεί ανεξάρτητα και αποκεκομμένη από την ορθόδοξη πνευματικότητα. Η Ορθοδοξία διαπότισε βαθιά και πλατιά τον κορμό, τις ρίζες και τους κλάδους του εθνικού μας δένδρου, σε τρόπο τέτοιο που κάθε απόπειρα διαχωρισμού της να συνιστά θανάσιμη απειλή για το έθνος μας. Έτσι η παράδοση μας σηματοδοτείται ως “ελληνορθόδοξη“, το δε θρησκευτικό στοιχείο συνιστά την ειδοποιό διαφορά της από τις παραδόσεις άλλων λαών.

Κατά τον Έσελιγκ, καθηγητή της βυζαντινής και νεωτέρας ελληνικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Λέϋδεν της Ολλανδίας, ο Χριστιανισμός δημιούργησε “την του ελληνικού έθνους ενότητα, την οποίαν ουδεμία πολιτική είχε κατορθώσει μέχρι τότε να πραγματοποιήσει ” (“Ακτίνες “ 1978, σελ. 292). Και ο Σπ. Ζαμπέλιος έχει τη γνώμη πως χωρίς την πνευματική επανάσταση του Χριστιανισμού μέσα στον ελληνικό χώρο “το όνομα της Ελλάδος δεν ήθελεν ίσως υπάρχει σήμερον ή εντός βιβλιοθηκών και εις σοφών τινων αναμνήσεις“. Αλλά και ο σοφός Ρώσος Θεολόγος π. Γ. Φλωρόφσκυ, κρίνοντας την σημασία της Ορθοδοξίας για την Ελλάδα, αποφαίνεται: “Ο Ελληνισμός έχει αποκτήσει αιώνιον χαρακτήρα, μέσα εις την Εκκλησίαν. Έχει ενσωματωθεί εις την σάρκα της, έχει γίνει αιωνία κατηγορία της Χριστιανικής υπάρξεως“. Γι’ αυτό και Ελληνικότητα και Ορθοδοξία ήσαν ανέκαθεν τα ανεκτίμητα αγαθά που εκαλούντο να υπερασπισθούν οι βυζαντινοί και μεταβυζαντινοί Πατέρες μας, με κύριο και φυσικό πρωταγωνιστή κάθε φορά τον ιερό μας Κλήρο. Αυτός ο Κλήρος στάθηκε πάντοτε πρόμαχος της ελληνορθοδοξίας και διακινδύνευσε, υπό την πνοή της εκκλησιαστικής του ηγεσίας, και αυτήν την ζωή του χάριν του Γένους μας. Από τις τάξεις του προήλθαν οι μεγάλοι πρόμαχοι της παραδόσεως μας, οι ένθερμοι θιασώτες και ανακαινιστές της, αυτοί που κρατώντας στο ένα χέρι το σταυρό και στο άλλο τη σημαία έγραψαν ανεξίτηλες σελίδες επών στην ιστορία μας και ανεδείχθησαν οι μείζονες των αναμορφωτών της κοινωνικής και της εθνικής μας ζωής.

Τέλος όσο αφορά την οικογένεια  θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αποτελεί το συνεκτικό κύτταρο της κοινωνίας μας. Οι άνθρωποι ζούμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ή και ολόκληρη τη ζωή μας μέσα σε μια οικογένεια. Η οικογένεια φροντίζει για την ανατροφή των παιδιών, ικανοποιώντας τις φυσιολογικές τους ανάγκες. Ταυτόχρονα, μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον όταν κυριαρχούν η αγάπη, ο σεβασμός και η κατανόηση, τα άτομα ωριμάζουν πνευματικά και ψυχικά και αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κόσμο πρώτα μέσα από την οικογένεια. Η οικογένεια μαςδιαπαιδαγωγεί και μας βοηθά να αποκτήσουμε αξίες και αρχές, μας διδάσκει να αναλαμβάνουμε ευθύνες, πρωτοβουλίες κ.λπ.

Μέσα στην οικογένεια διαμορφώνουμε τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις και μαθαίνουμε ότι είμαστε πολιτικά όντα, δηλαδή πλασμένοι να ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες. Έτσι, μεγαλώνοντας μπορούμε να συμμετέχουμε σε μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες, όπως είναι το σχολείο, ο χώρος εργασίας, η εκκλησία κ.λπ.

Με νόμους για σύμφωνα συμβίωσης, με  την υποβάθμιση της εθνικής μας ιστορίας, της πίστεως και του θεσμού της οικογενείας , με την εγκατάλειψη των παραδοσιακών μας δομών και αξιών στο όνομα μιας δήθεν προοδευτικής νεωτεριστικής ιδεολογίας που είναι ξένη προς την πολιτισμική μας ταυτότητα και την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας   καταδικαζόμαστε σε αφανισμό. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ακολουθήσουμε τα διδάγματα των Αγίων μας και των ηρώων μας για να ξαναβρούμε τον δρόμο της αναγέννησης του έθνους μας.

Ας θυμηθούμε και ας προβληματισθούμε από  τα σοφά λόγια του μεγάλου Κρητικού λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη:

«Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους.

Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους.

Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει»

+ Ο ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ