Κι ενώ η Εκκλησία μας -εν καιρώ της χειρότερης κρίσης των τελευταίων δεκαετιών- ασχολείται με το αν βλέπουμε τα τούρκικα σίριαλ στην TV, αν πηγαίνουμε θέατρο κι αν παίρνουμε πίπες, πάλι ξεχάστηκε το θέμα της σκληρής φορολόγησής της ή του διαχωρισμού της με το Κράτος.

Είναι μόδα που έρχεται και φεύγει. Μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, ακόμα και οι πιο πιστοί Χριστιανοί ζητούν μέχρι και δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας για να βοηθηθεί η χώρα στην ώρα της ανάγκης, τα μνημόνια αποφασίζουν μειώσεις και απολύσεις, η πλειοψηφία του κόσμου απαιτεί μεγάλη εκκλησιαστική συνεισφορά… Και μετά όλα ξεχνιούνται, μέχρι την επόμενη φορά.

—- 

Ήταν 13 Φεβρουαρίου 1987 όταν Αντώνης Τρίτσης δήλωνε ότι η συζήτηση για την εκκλησιαστική περιουσία δεν μπορούσε να συνεχιστεί επ’ αόριστον και για το λόγο αυτόν προχωρούσε σε λύση του προβλήματος μονομερώς, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τόσα χρόνια μετά δεν θα έχει αλλάξει τίποτα….

Η πρόταση Τρίτση έφερε θύελλα αντιδράσεων από τους εκπροσώπους της εκκλησίας, καθώς ο νόμος προέβλεπε ότι η μοναστηριακή περιουσία περνούσε στην κατοχή της πολιτείας με λαϊκή συμμετοχή στην λειτουργία της.

Ντοκουμέντο αποτελεί το παρακάτω βίντεο με τον Αντώνη Τρίτση, τον τότε μητροπολίτης Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο να συζητούν το θέμα που τελικά δεν οδήγησε πουθενά….

Ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο σοσιαλιστής και αντισυμβατικός επαναστάτης) δεν ήθελε να δυσαρεστήσει την εκκλησία με την οποία σχετιζόταν για άγνωστους (υπόγειους;) λόγους, κι ο Τρίτσης παραιτήθηκε ταπεινωμένος και άπρακτος…

*Δείτε πόσο κοντά είχαμε φτάσει τη δεκαετία του ’80, όταν αυτός ο γενναίος άνθρωπος τα έβαλε με τους παπάδες (όπως και ο Σημίτης χρόνια αργότερα),

– και σκεφτείτε πόσα λίγα έχουν αλλάξει από τότε.

Εξαιρετικό σύντομο βίντεο, πραγματικά αξίζει.