Του Σωτήρη Τζούμα

Ο Νίκος Κακαουνάκης υπήρξε πρόσωπο αμφιλεγόμενο! Είχε ανθρώπους που τον αγαπούσαν και τον πίστευαν τυφλά αλλά´ και ανθρώπους που κυριολεκτικά τον μισούσαν! Οι πολιτικοί πάσης βαθμίδος και παντός κόμματος τον έτρεμαν ! Γιατί ήξεραν πως δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του! Προσωπικά τον γνώρισα στα πέτρινα χρόνια της καριέρας μου! Ήταν στον ΣΚΑΙ τότε! Εξ αρχής τα πήγαμε καλά γιατί είχαμε κοινές προσλαμβάνουσες παραστάσεις στο νεανικό μας βίο: ήταν κι αυτός παιδί της Εκκλησίας όταν ήταν μικρός αλλά καθ´οδόν άλλαξε και με πείραζε για τη δική μου αφοσιωμένη προσήλωση στα της Εκκλησίας!Κάποια άλλη φορά, θα σας διηγηθώ δύο σημαντικές παρεμβάσεις του στην προσωπική μου ζωή και θα καταλάβετε πλήρως τα στοιχεία εκείνα που τον έκαναν ξεχωριστό άνθρωπο!
Ο Νίκος Κακαουνάκης μπορεί να είχε ελαττώματα, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά είχε και απίστευτες χάρες! Ήταν ένας άνθρωπος με φοβερές ευαισθησίες! Γινόταν θηρίο ανήμερο όταν ένοιωθα πως αδικείται! Με τους φίλους του φίλος και αδελφός και με τους εχθρούς του θηρίο!
Ο Νίκος Κακαουνάκης βοήθησε πολλούς από τους ισχυρούς της Ελλάδας που καταρρέει σήμερα, να πατήσουν στα πόδια τους και να γίνουν ισχυροί. Πολλοί από αυτούς του στάθηκαν, αλλά και κάποιοι άλλοι αφού έκαναν τη δουλειά τους τον ξέχασαν ή τον απογοήτευσαν!
Ο Νίκος Κακαουνάκης έφυγε από αυτή τη ζωή άδικα και άδοξα! Κάθε άλλος άνθρωπος, κοινός θνητός, με το πρόβλημα υγείας που είχε θα ζούσε ! Έφυγε χωρίς να προλάβει να μας αφήσει πίσω του, ως παρακαταθήκη, τα απομνημονεύματά του, αυτά που θα έκαναν πολλούς από τους πολιτικούς και τους ισχυρούς της χώρας μας, να χάσουν άλλοι τον ύπνο τους κι άλλοι την υστεροφημία τους!
Για τελευταία φορά τον είδα όρθιο, αλλά εμφανώς καταβεβλημένο, ένα Σάββατο βράδυ στον Γιάννη Πάριο στο Fever.Έκτοτε ασθένησε! Τον είδα στο κρεββάτι του πόνου δυο φορές!
Αυτές τις ημέρες τον σκέφτομαι έντονα και νοιώθω ότι η “ξεχωριστή φωνή του”,λείπει από την χώρα μας αυτή την ώρα της κρίσης! Κάθε φορά που συνειδητοποιώ την μοναδικότητα κάποιων ανθρώπων που φεύγουν από αυτή τη ζωή και αφήνουν πίσω τους δυσαναπλήρωτο κενό, θέλω να το μοιράζομαι μαζί σας!Είναι το τελευταίο που μπορούμε να κάνουμε γιαυτούς! Είναι ένα ταπεινό κεράκι στη μνήμη τους για να πάρει μακριά τα παγωμένα χνότα αυτών που θέλουν να ξεχάσουμε τέτοιους μοναδικούς ανθρώπους!