ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ.ΤΖΟΥΜΑ
Μία από τις λίγες φορές που επισκέφθηκα τον Μακ.Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στο γραφείο του, κατά το πρώτο χρονικό διάστημα από την εκλογή του σε Αρχιεπίσκοπο, μου είχε πει κάτι που με σημάδεψε.
—<< Οταν ήλθα να έγκατασταθώ σε αυτόν εδώ το χώρο– μου είχε πεί—αμέσως μετά την ενθρόνισή μου και έμεινα μόνος στο προσωπικό μου δωμάτιο, πάνω στο δώμα της Αρχιεπισκοπής, είδα να ευρίσκονται πάνω σε μία κρεμάστρα, στον προ του δωματίου χώρο, ένα παλιό αντερί(Σ.Σ.μεσόρασο) και μία ζώνη του Μακαριστού Χριστοδούλου.
Τα έβλεπα διαπορών για αρκετή ώρα και έλεγα μέσα μου πόσο μάταιη είναι η ζωή μας και πόσο σύντομο το πέρασμά μας! Τί είναι ο άνθρωπος έλεγα ,ένα τίποτα.Αναρωτιόμουν πού είναι τώρα ο Χριστόδουλος, που έμενε σε αυτό το δωμάτιο και τα φορούσε και σε λίγο πού θα ευρίσκομαι κι εγώ ,μετά από όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός! Για να τα βλέπει στη συνέχεια ο διάδοχός μου και να αναρωτιέται κι αυτός κάτι ανάλογο. Ηταν η στιγμή που έλαβα κάποιες μεγάλες αποφάσεις τις οποίες θα προσπαθήσω να εφαρμόζω στην Αρχιεπισκοπεία μου >>.
Τα μάτια του Αρχιεπισκόπου καθώς μου εδιηγείτο αυτή την προσωπική στιγμή είχαν βουρκώσει και τότε κατάλαβα οτι αυτά που μπορεί να χώριζαν τους δύο Προκαθημένους ήταν ασήμαντα μπροστά σε αυτά που τους ένωναν και τους συνέδεαν μία ζωή.Ξεκίνησαν μαζί τις εκκλησιαστικές τους διαδρομές, πορεύτηκαν μαζί για αρκετά χρόνια και χώρισαν για λίγο οι δρόμοι τους ολίγον προ των Αρχιεπισκοπικών εκλογών του 1998, λόγω κοινών ανθρωπίνων φιλοδοξιών. Ωστόσο η εκλογή Χριστοδούλου σε Αρχιεπίσκοπο, δεν τους ένωσε όπως έπρεπε και όπως όλοι θέλαμε να συμβεί γιατί οι τυφλοπόντικες που υπήρχαν και δρούσαν εντός της Ιεραρχίας και οι οποίοι αποκτούσαν ρόλο από την διαίρεση των δύο ανδρών, δεν τους ήθελαν μαζί. Ευτυχώς ένα-ένα αυτά τα ερπετά τίθενται εκτός Ιεραρχίας και αποδυναμώνονται!
Τα λόγια πάντως, αυτά του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στη συνάντησή μας αυτή, εμπεριείχαν ανθρώπινο συναίσθημα αλλά και μία βαθύτατη θεολογική αλήθεια. Ισως γιαυτό με κέντρισαν και με κέρδισαν. Είδα πόσα κοινά στοιχεία έχουν οι δύο αυτοί Αρχιεπίσκοποι παρά τους εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες τους.
Μάλιστα, τα σκεφτόμουν έντονα, τις δύο αυτές ημέρες των χειροτονιών, των δύο νέων Μητροπολιτών Κεφαλληνίας και Νέας Κρήνης, βλέποντας Ιεράρχες και λοιπούς Ιερωμένους να …συνωστίζονται και να διαγκονίζονται μπροστά στον Αρχιεπίσκοπο, ποιός θα του μιλήσει πρώτος, ποιός θα ασπαστεί την δεξιά του, ποιός θα γίνει δέκτης ενός φευγαλέου έστω κοπλιμέντου εκ μέρους της Μακαριότητάς του, το οποίο θα μπορούσε να εκληφθεί και ως πρόκριμα για κάτι άλλο;
Και αυτές οι εικόνες μου θύμιζαν ανάλογες παραστάσεις τότε που μεσουρανούσε στην Εκκλησία της Ελλάδος ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος! Ίδιες εικόνες,ίδιες σκοπιμότητες, ίδιοι άνθρωποι, ίδιες νοοτροπίες. Προσετέθησαν μερικοί ακόμη, καινούριοι στο άθλημα, αλλά με τους ίδιους στόχους
Ο ίδιος συνωστισμός, οι ίδιοι διαγκονισμοί από τα ίδια σοβαρά ή φαιδρά πρόσωπα,τα οποία με τη …γλώσσα έξω, προσπαθούν να πετύχουν το στόχο τους.
Το κακό είναι σε όλο αυτό το σκηνικό δεν ξέρει κανείς που ευρίσκεται η πραγματική αλήθεια! Ποιοί λένε αλήθεια και ποιοί προσεγγίζουν άνευ υστεροβουλίας τον Αρχιεπίσκοπο!
Και οι συλλογισμοί μας αυτοί έστω και υπό την μορφή απορίας μη νομίσετε οτι δεν απασχολούν τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο!
Ισως γιαυτό παρατηρούμε τους Προκαθημένους,μετά παρέλευση κάποιων ετών από την εκλογή τους να κλείνονται στον εαυτό τους και να περιβάλλονται από άτομα της απολύτου εμπιστοσύνης τους και να γίνονται ακόμη πιο μοναχικοί.
Είναι η λεγόμενη μοναξιά της εξουσίας.
Κι όταν ένας Προκαθήμενος φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, εγκαταλείπων στην κρεμάστρα του δωματίου του μία ζώνη και ένα αντερί( όπως ο Μακαριστός Χριστόδουλος) ή οτιδήποτε άλλο,τότε ολοι τον ξεχνούν για να κολλήσουν ως βδέλες στον επόμενο! Και κατανοούμε την συμπεριφορά αυτή να την επιδεικνύουν οι προς προαγωγή φερόμενοι, μέχρις ότου ευεργετηθούν από την εύνοια του Αρχιεπισκόπου. Οταν ,όμως,δείχνουν την ίδια δουλική συμπεριφορά στην παρούσα εξουσία της Εκκλησίας και οι ήδη ευεργετηθέντες και μάλιστα από την προηγούμενη κατάσταση,είναι επιεικώς απαράδεκτο!
Άτομα που έλαβαν την Αρχιερωσύνη από τον προηγούμενο Αρχιεπίσκοπο συμπεριφέρονται δουλικά– όχι σεβαστικά όπως είναι το σωστό– στον νύν Αρχιεπίσκοπο για να φαίνονται καλοί στα μάτια του και από πίσω του να λένε τα μύρια όσα!
Πάντα έτσι γινότανε!
Και ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εγεύθηκε τις ίδιες ακριβώς συμπεριφορές, μόνο που στην Ιεραρχία τότε υπήρχαν ακόμη μεγάλες προσωπικότητες παλαιών Ιεραρχών όπως ο Κορίνθου Παντελεήμων, ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος Β ´, ο Πατρών Νικόδημος κ.ά., που άλλαζαν το επίπεδο και έδιναν ένα αξιοπρεπές tempo.
Λυπούμαι που θα το πώ αυτό αλλά είναι αλήθεια : όσο περνούν τα χρόνια,ο πήχης χαμηλώνει πολύ και τα νέα αναστήματα Ιεραρχών περνούν από κάτω και όχι από πάνω,όπως θα ήταν το σωστό.
Το μόνο που έμεινε σταθερά το ίδιο είναι η αχαριστία. Εχει πάντα το ίδιο πρόσωπο, την ίδια μορφή και τις ίδιες σκοτεινές συνέπειες!
Ενα είναι βέβαιο μετά απ´όλα αυτά: ο θρόνος ενός Προκαθημένου,όπου κι αν ευρίσκεται, είτε ψηλά είτε χαμηλά, είναι πάντα μοναχικός και ας περιβάλλεται από εσμούς κολάκων!
Θα τελειώσω με κάτι που συνήθιζε να λέγει ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κάθε φορά που ερχόμενος αντιμέτωπος με κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις κληρικών, τον ερωτούσα αν η Εκκλησία μας είναι όντως Θεοίδρυτος οργανισμός!
Και μου απαντούσε με εκείνο το μειλίχιο αφοπλιστικό ύφος του:
— Μά θέλει κι ερώτημα παιδάκι μου;
Ασφαλώς και είναι! Γιατί με τόσους παλιανθρώπους που μαζεύτηκαν μέσα Του, κρατιέται ακόμη ζωντανός και ισχυρός και χρήσιμος! Είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να μην είναι Θεοίδρυτος;
