ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ.ΤΖΟΥΜΑ
Η είδηση του θανάτου του πατρός Αμβροσίου (Ψωμιά), Ηγουμένου της Σκήτης των Αγίων Πατέρων στη Χίο και πνευματικού πατέρα και καθοδηγητή των πιστών που ακολουθούν το παλαιό εορτολόγιο στο νησί, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία! Η είδηση διεδόθη αστραπιαίως, εντός και εκτός Χίου .
Μετά από μία ζωή κοπιώδη,αν και σύντομη, γεμάτη πόνους και μόχθους, αλλά και συνεχή προσευχή, παρέδωσε την ωραία και αγαθή ψυχή του προς τον Θεό και πλάστη του, τον οποίο υπερμέτρως αγάπησε και ελάτρευσε θερμότατα.
Έφυγε του κόσμου τούτου” μηδέν έχων, πλην τα πάντα κατέχων”.
Η καρδιά του η τόσο ευρεία, η διαθέτουσα άπλετο χώρο για φίλους και για εχθρούς ακόμη,έπαυσε να χτυπά.Το συμπαθητικό και γεμάτο καλοσύνη βλέμμα του έσβησε.
Παντοτεινό σύντροφο της ζωής του είχε την γηραιά μητέρα του και μεγαλύτερη απόλαυση την προσευχή.
Ο Γέρων Αμβρόσιος ήταν αξιοθαύμαστος και αξιομίμητος, όχι μόνο για το βαθύ συναίσθημα το οποίο εκάλυπτε όλη του τη ζωή, αλλά και για την αντοχή, υπομονή και μεγάλη πίστη του προς τον Θεό και την προσήλωσή του προς παραδοσιακή φυσιογνωμία της Εκκλησίας μας, δια της σταθερής παραμονής του στο παλαιό εορτολόγιο, χωρίς φανατισμούς και υπερβολές αλλά με οδηγό την αγάπη.
Ενδεικτικό της πίστεώς του προς τον Θεό , αλλά και της καλής και ευαίσθητης καρδιάς του και της άκρας ταπείνωσης που τον διέκρινε δύναται να θεωρηθεί και το οσιακό τέλος του:από το ειλικρινές ενδιαφέρον του για τον ασθενή γέροντα συμμοναστή του στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων, οδήγησε την τραυματισμένη από τις ασθένειες καρδούλα του σε πλήρη σιγή.
Ο Γέρων Αμβρόσιος, υπήρξε γέννημα θρέμμα Χιώτης. Ανήκε στην πνευματική ομάδα του Χιώτη Επισκόπου Αστορίας Πέτρου (Αστυφείδη), ο οποίος έφερε Κανονική Αρχιερωσύνη, την οποία έλαβε από τον Μητροπολίτη των Ρώσων της διασποράς Φιλάρετο και έχαιρε βαθείας εκτιμήσεως και αγάπης από όλο τον Ορθόδοξο κόσμο.
Ο Αμβρόσιος στα πρώτα έτη της εισόδου του στην Εκκλησία, τόσον ως διάκονος όσον και ως Αρχιμανδρίτης υπηρέτησε κοντά στον Επίσκοπο Πέτρο στην Αστόρια Νέας Υόρκης, ως υπεύθυνος των ελληνικών σχολείων που λειτουργούσαν εκεί και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία!
Μετά επέστρεψε στην αγαπημένη του Χίο και αφοσιώθηκε στο εναπομείναν ποίμνιο των πιστών του παλαιού εορτολογίου
Ηταν η “μικρά ζύμη”, οπως την αποκαλούσε η οποία ήταν πολύτιμη γιατί από αυτή προήλθε η μεγάλη!
Τα τελευταία τριάντα χρόνια είχε αφοσιωθεί,ψυχή τε και σώματι στον Αμπελώνα του Κυρίου, λειτουργώντας, εξομολογώντας και κηρύττοντας στην Σκήτη των Αγίων Πατέρων, στον Ταξιάρχη Νενήτων,στην Αγία Ματρώνα στην Καπέλλα αλλά και στο Ιερό Κοινόβιο του Αγίου Κωνσταντίνου.
Ηταν ο “ένας για όλους”,ο οποίος γινότανε νυχθημερόν” τα πάντα τοις πάσι”.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε οτι ο Αμβρόσιος ήταν η τελευταία πνευματική φωνή στο νησί.
Όσα επρόσφερε μόνος του,δεν τα πρόσφεραν όλοι οι Ιερείς του νησιού . Η Χίος ορφάνευσε. Η τελευταία πνευματική φωνή εσίγησε. Και το πένθος βαρύ και μεγάλο για όλη τη Χίο.
Ειχα την τιμή, αλλά και την ευλογία να τον γνωρίσω από τα χρόνια που ήμουν μαθητής στη Χίο.
Τον επισκέφθηκα και στην Αμερική και θα μου μείνουν αξέχαστα τα πρωινά του Σαββάτου που πήγαινα και τον παρατηρούσα να ζυμώνει το ψωμί της εβδομάδος και να το φουρνίζει!
Τον Γέροντα Αμβρόσιο τον είδα για τελευταία φορά τις ημέρες του Πάσχα που βρέθηκα στη Χίο. Τον επισκέφθηκα στους Αγίους Πατέρες δύο φορές και απόθεσα στο πετραχήλι του τα βάρη μου και τις αγωνίες μου! Οπως πάντα μειλίχιος, ανεκτικός, διδακτικός και δοξαστικός! Γέμιζε την ψυχή του συνομιλητή του με δύναμη και τον έφερνε ακόμη πιο κοντά στο Θεό!
Και τί δε θα έδινα να ξαναζήσω μία τέτοια στιγμή κάτω από το πετραχήλι του πατρός Αμβροσίου που ήξερε να σπογγίζει δάκρυα και να κλείνει πληγές! Είναι όμως, αργά πιά!
Ο Γέρων Αμβρόσιος δεν υπήρξε ένας συνηθισμένος Ιερομόναχος, αλλά μία κρυφή και προσγειωμένη προσωπικότητα, χάρισμα του Θεού στο ανθρώπινο γένος, για να το οδηγεί εις νομάς σωτηρίους.
Η ανάμνηση των όσων έπραξε θα παραμείνει ζωηρή. Το ήρεμο, γαλήνιο και πνευματικό τέλος του, μαρτυρούν το ωραιότερο ασφαλώς επιστέγασμα της επίγειας ζωής του.
Ο υπογράφων τις γραμμές αυτές υποκλίνεται ευλαβώς προ του ιερού του σκηνώματος με την προσευχή για την αιώνια και μακαρία μνήμη του μεγάλου αυτού πνευματικού πατρός.
Ολόψυχα και τώρα και πάντα, θα ευχόμεθα στον Κύριο να αναπαύσει την ψυχή του και να την ξεκουράσει από τους κόπους, να ικανοποιήσει την θεία δίψα της και να την περιβάλλει με τον λευκό χιτώνα της αιώνιας μακαριότητας.
Ήδη τώρα που η ψυχή του ευρίσκεται στο κατώφλι του Παραδείσου, δυνάμεθα αντικειμενικώς να υποστηρίξουμε οτι ο Γέρων Αμβρόσιος(Ψωμιάς),υπήρξε μία εξέχουσα φυσιογνωμία κληρικού.
Υπήρξε ο δούλος ο αγαθός και πιστός, ο λαβών τα δέκα τάλαντα και δια της αόκνου προσευχής, της κατά Χριστόν ζωής και της χάριτος του Θεού, αρκούντως πολλαπλασιάσας αυτά.
Είη η μνήμη Αυτού αιωνία!
