Για κάποιον που δεν πιστεύει στις θρησκείες, όπως είμαι εγώ, είναι εξαιρετικά απογοητευτικό να βλέπει όλη μέρα διψασμένους για δόξα και τηλεθέαση παπάδες ντυμένους με πανάκριβα κοστούμια, γεμάτους μίσος και προκαταλήψεις να επηρεάζουν τα εκατομμύρια των πιστών τους προς κατευθύνσεις που όχι μόνο δεν είναι πνευματικές αλλά αγγίζουν και τα όρια του ρατσισμού και του bullying.

Ταυτόχρονα όμως, για μένα είναι διπλά ευχάριστο όταν, μια στο τόσο, συναντώ, έστω και από μακριά, κάποιον εκπρόσωπο της θρησκείας στη χώρα μας που όχι απλά διαφέρει, αλλά προσφέρει αυτό που μας χρειάζεται περισσότερο σήμερα: Κοινή Λογική.

Χάρη στον Δημήτρη Κ. ανακάλυψα το facebook του π. Ανδρέα Κονάνου. Μου έστειλε μία απ’ τις αναρτήσεις του, που με τράβηξε κατευθείαν.

ΝΑ ΤΗ:

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΗΦΑΛΙΟΙ
Αρκετοί μεγάλοι
και σπουδαίοι
που έχω δει ως τώρα
στη ζωή μου,
είχαν και τούτο
το σπουδαίο
όταν τους έβρισκε
μια συμφορά
ή οξύς πόνος:
ψυχραιμία,
όχι βιασύνη!
Βλέμμα βαθύ που κοιτά
μακριά,
πέρα απ’ την τραγωδία
και το όποιο δράμα
του παρόντος.

Άνθρωποι
νηφάλιας καρδιάς.
Κι όχι άστατου
και ταραγμένου
νου,
που τρέφεται
στον πανικό
και την ανησυχία.

Το θαύμαζα
και το θαυμάζω
πάντα!
Γιατί,
εμένανε,
μου λείπουν όλα αυτά
ακόμα.

(Έχω δει και σπουδαίους ανθρώπους, βέβαια,
που καταρρέουν εύκολα.
Κι αυτοί είναι θαυμαστοί,
για τα τόσα άλλα που ομορφαίνουν την ψυχή τους.
Τίποτε δεν είναι απόλυτο.
Κανείς δεν είναι ίδιος.
Όλοι χωρούν στην Αγκαλιά που λέγεται, Θεός!)

****

Με κέρδισε αυτόματα, και μόνο που έγραψε το «εμένανε, μου λείπουν όλα αυτά, ακόμα» κι ας είμαι σίγουρος ότι δεν του λείπουν τόσο όσο λείπουν απ’ τον μέσο άνθρωπο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο σε έναν άνθρωπο απ’ τη σεμνότητα και σε μια εποχή που όλοι -και πολλοί άνθρωποι της Εκκλησίας- είμαστε σαν τα παγόνια φουσκωμένοι με περηφάνια για τους υπέροχους εαυτούς μας και με μίσος για τους υπόλοιπους, υποδεέστερους, ανθρώπους.

Ο πατήρ Ανδρέας Κονάνος είναι ένας νέος ιερομόναχος, καθηγητής θεολόγος στα σχολεία της Ελληνικής Παιδείας και εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα της Αγίας Παρασκευής Αττικής. (Ο Ι.Ν. ανήκει στην Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν).

Γεννήθηκε το 1970 στο Μόναχο της Γερμανίας από γονείς που κατάγονται από τα Ιωάννινα.

Το 1977 η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα.

Σπούδασε σε κλασικό Λύκειο στο Περιστέρι, κι έπειτα Θεολογία στην Αθήνα. Το 1999 χειροτονήθηκε διάκονος, το 2000 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος κι Αρχιμανδρίτης.

Ανέλαβε στην ενορία του φοιτητικές συναντήσεις, αγρυπνίες, ομιλίες, καθώς και διαλέξεις σε σχολές γονέων και πνευματικά κέντρα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Από το 2006 ως το 2013 μιλούσε στην εκπομπή “Αθέατα Περάσματα” στο ραδιοφωνικό σταθμό “Πειραϊκή Εκκλησία”.

Η σελίδα του στο Facebook είναι γεμάτη ενδιαφέρουσες αναρτήσεις, και της έκανα κατευθείαν Like.

Στις 25 Μαρτίου έγραψε:

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΖΗΣΩ;
Κάποιες φορές έρχονται μηνύματα από μερικούς νέους και νέες που σκέφτονται να βάλουν τέλος στη ζωή τους, και ρωτούν ¨και γιατί να ζήσω;¨
Δεν ξέρω τι να απαντήσω σ’ αυτά τα άτομα. Διότι, για να φτάσουν να το λένε, θα πει ότι περνούν κάτι δύσκολο, και τίποτε δεν τους αγγίζει πλέον.
Δεν έχω κάποια δυνατή απάντηση, εκτός αν αρχίσω να λέω τις γνωστές εξυπνάδες που λέμε για να κάνουμε τους ανώτερους και να στηρίξουμε άλλους.
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ έχω φτάσει σε οριακές στιγμές, που ένιωσα ότι ¨καλύτερος ο θάνατος¨.
Έγινε 3-4 φορές στη ζωή μου ως τώρα. Μια φορά περίπου σε κάθε δεκαετία.
Μα, τελικά, ακόμα ζω.
Κι εσύ, ακόμα ζεις.
Έστω γκρινιάζοντας, μουρμουρώντας, ίσως βρίζοντας,
και σίγουρα βάζοντάς τα και με το Θεό ακόμα,
όπως έκαναν συχνά οι άγιοί Του.
Ή γράφοντας ποιήματα και κάνοντας γνωριμίες στο fb.

Για σκέψου: εσύ κι εγώ γίναμε φίλοι
με αφορμή αυτό, το λογισμό σου να πεθάνεις.
Να κι ένα καλό.
Κι έπεται συνέχεια.
Περίμενε, φίλε μου!
Τα καλύτερα έρχονται!
Ζήσε! Σε θέλω κι εγώ.
Κι άλλοι πολλοί.
Άσε τα πράγματα να έρθουν στην ώρα τους.
Έχεις μέλλον.
Στο λέω.

Δεν μπορώ να σε πείσω για το Θεό.
Μα ξέρω ότι σε αγαπώ.
Κι ειν’ αρκετό – έστω αυτό!- για να ζήσεις!
Για να σ’ αγαπώ και να μ’ αγαπάς.
Κι είναι πολλοί ακόμα που το θέλουν.

****

Να και ένα άλλο στάτους του:

ΜΗΧΑΝΕΣ ΠΟΥ ΠΙΑΝΟΥΝ 200!
Ωραίοι οι ψαγμένοι άνθρωποι,
που δεν είναι δεδομένοι,
συνηθισμένοι,
τυποποιημένοι.

Οι άνθρωποι του Θεού των εκπλήξεων.

Που έχουν απορίες,

αμφιβολίες, ανησυχίες,
σκέψη φρέσκια,
λογισμό καθαρό κι έξυπνο.
Κάτι αληθινό κυλάει μέσα τους.
Κάτι ζωντανό,
κι όχι Lipton χαλαρωτικό.

Τολμούν.
Ρωτούν.
Αμφιβάλλουν.
Ρισκάρουν.
Παλεύουν.
Χτυπιούνται.

Κάνουν κύκλους,
σαν τις μηχανές,
πριν πιάσουν 200 στην Εθνική
κι αρχίσουν να γκαζώνουν
για τις μεγάλες πόλεις
των ονείρων τους.

Είναι οι πιο καλοί.

****

Και για το τέλος, να το υπέροχο στάτους του, που ανέβασε την ημέρα που βρέθηκε νεκρός ο Βαγγέλης Γιακουμάκης.

Απλά εξαιρετικό.

ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΚΥΡΙΕ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΣΟΥ, ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ…
Πριν καιρό, μου μίλησε ένα ομοφυλόφιλο παλληκάρι και μου είπε ότι αφού οι γονείς του έκαναν ό, τι σκέφτηκαν ως γονείς για να το βοηθήσουν (γιατροί, ψυχολόγοι κλπ), στο τέλος το πήραν απόφαση και αγάπησαν το παιδί τους όπως ήταν. Γι’ αυτό που ήταν. Χωρίς να το κρίνουν ή να το στιγματίζουν.

Η δε γιαγιά του, μια πανέξυπνη κι ευαίσθητη γυναίκα, αφού του έκανε όσο ελκυστικά προξενιά μπορούσε, μπας και τον ¨μεταπείσει¨, στο τέλος το πήρε κι αυτή απόφαση.

Όχι όμως μίζερα και παθητικά, αλλά με σεβασμό κι αξιοπρέπεια.

Κι από κει κι ύστερα, τον έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο και του έλεγε: ¨Εγώ, παιδί μου, να ξέρεις, σε αγαπάω, όπως και να είσαι!..¨

Κάθε μέρα, η γιαγιά τηλέφωνο : ¨Εγώ, παιδί μου, σε αγαπάω πάντα!!¨

Αυτό το παιδί, σήμερα ζει, και προοδεύει.

Ένα άλλο παιδί, για άλλους ή παρόμοιους λόγους, (πάντως σίγουρα διότι ήταν διαφορετικός σε κάποια θέματα του χαρακτήρα του), το βρήκαν σήμερα πρωί, σε βαλτώδη περιοχή, κάπου στα Γιάννενα, σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Το 2015 μετά (;) Χριστόν!

Υγ: δεν ξέρω τη σεξουαλική ταυτότητα του Βαγγέλη, κι ούτε με ενδιαφέρει, ούτε τον κρίνω απ’ αυτό. Απλά, πήρα μια αφορμή να πω τη σκέψη μου.
Αν όντως δεν ήταν ομοφυλόφιλος, και του φέρθηκαν τόσο σκληρά, μέχρι θανάτου, φαντάζομαι πώς θα του φέρονταν, αν ήταν κιόλας!
Δεν πιστεύω να τύγχανε κατανόησης και επιείκειας μεγαλύτερης.

****

Είδα και ομιλίες του. Και πάλι εκτίμησα τρομερά το πώς τόνιζε την υποκειμενικότητά του, το πώς είχε συναίσθηση ότι δεν κατείχε την απόλυτη αλήθεια αλλά προσπαθούσε να την αναζητήσει, το πόσο κοντά στις διδαχές του Ιησού ήταν τα λόγια του.

Δεν μπορώ να πω ότι με έπεισε ότι υπάρχει ο εν λόγω Θεός ή πως με τράβηξε στην Εκκλησία. Όμως με έπεισε, για άλλη μια φορά -έχω γράψει συχνά για φωτισμένους ιερείς σ’ αυτήν τη στήλη- πως υπάρχουν σ’ αυτήν Άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο που παρ’ ό,τι δεν την επιδιώκουν θα άξιζαν τη δημοσιότητα που έχουν όλοι οι πρωτοκλασάτοι Μητροπολίτες. Και όλη την επιρροή.