Από καιρό ήθελα να γράψω για το θέμα αυτό. Κυρίως διότι χρειάσθηκε πολλές φορές να αντιμετωπίσω αυτήν την κατάσταση στα χρόνια διακονίας μου στην Αγία Εκκλησία. Η έννοια του ευσεβισμού, έχει να κάνει με το προσωπείο του προσώπου και όχι με αυτό καθαυτό το πρόσωπο. Όπως η ευσέβεια είναι βίωμα, τρόπος ζωής, έτσι και ο ευσεβισμός, ετεροθαλής αδελφός της ευσεβείας, γίνεται βίωμα, τρόπος ζωής σε αυτούς που τον υιοθετούν.
Ο Αρχιερεύς, κατά την Θεία Λειτουργία δέεται προς τον Κύριο, να σώσει τους ευσεβείς. Εκείνους δηλαδή, που αντίθετα με τους ασεβείς -δηλαδή όσους απαρνούνται την ευσέβεια- προσπαθούν στην καθημερινότητα τους να πλησιάσουν τον Θεό, μέσα από το πρόσωπο του άλλου, του αδελφού, του συνανθρώπου. Μεταξύ των δύο εννοιών, της ευσέβειας και της ασέβειας, υπάρχει ο ευσεβισμός, ερμαφρόδιτος δηλαδή κατάσταση, αφορώσα όσους θέλουν να κάνουν τους ευσεβείς, αλλά καθίστανται τελικώς χειρότεροι από τους ασεβείς.
Η Αγία Μητέρα Εκκλησία, στην μακραίωνη πορεία Της στο πέρασμα του χρόνου, αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει αυτήν την προβληματική έννοια μέσα από τα πρόσωπα που την ακολουθούν. Τα μεγαλύτερα χτυπήματα η Εκκλησία τα δέχτηκε από τους ευσεβιστές. Ένας αδιάφορος περί τα Εκκλησιαστικά και πνευματικά ζητήματα, δεν θα ασχοληθεί με το τι κάνουν οι παπάδες ή οι Δεσποτάδες. Ένας αδιάφορος, είναι και παραμένει αδιάφορος. Ένας όμως ευσεβιστής, που ζει και κινείται με τον μανδύα του θρησκευομένου, έναν μανδύα διάτρητο εμπρός στα μάτια του Θεού, κάτι τέτοιο δεν θα το προσπεράσει. Θα το χρησιμοποιήσει, ακόμα και όταν κατά βάθος γνωρίζει πως τελικά δεν πλήττονται τα πρόσωπα αλλά το σώμα της Εκκλησίας αφού τα πρόσωπα κινούνται μέσα στον ορισμό του χρόνου σε αντίθεση με την Εκκλησία η οποία κινείται στον ορισμό της αιωνιότητας. Τα πρόσωπα φεύγουν, αλλά η Εκκλησία παραμένει. Και τούτο, είναι κάτι πουν αγνοούν παντελώς οι ευσεβιστές!
Τον ευσεβιστή, τον διαψεύδει ο ίδιος ο Θεός, αφού επέλεξε ερχόμενος στον κόσμο, να σώσει τους αμαρτωλούς και όχι τους Αγίους! Να καλέσει τους αμαρτωλούς και όχι τους δικαίους σε μετάνοια. Τους ευσεβιστές τους αποστρέφεται ο Θεός αφού το δηλητήριο που εκχέουν μόνον άρωμα ευσεβείας δεν έχει. Όταν μια γυναίκα αμφιβόλου ηθικής στα μάτια των ανθρώπων, αποφασίζει να προσεγγίσει τον Χριστό, κάποιοι βρίσκονται εκεί για να την σχολιάσουν… Είς εξ΄αυτών ο Απόστολος Ιούδας… Ο Χριστός κάνει την μεγάλη ανατροπή! Εκείνη που βρίσκεται χαμηλά στα μάτια των ανθρώπων γίνεται παράδειγμα προς μίμηση στα μάτια του Θεού! Μόνον αυτό να ελάμβαναν υπ΄όψιν τους οι έχοντες και κατέχοντες τον ευσεβισμό στην ζωή τους, θα ήταν αρκετό να μεταννοήσουν και όχι να καλούν άλλους σε μετάνοια και ασφαλώς να πάψουν να κάνουν κακό στην Εκκλησία γιατί τελικά η κόλαση την οποίαν επικαλούνται δεν είναι ”προνόμιο” των πολλών, αλλά επιλογή των ολίγων, εκείνων που δεν κατάφεραν να μάθουν τι σημαίνει έλεος, μακροθυμία και αγάπη , έννοιες που υπάρχουν στην φύση του Θεού, αλλά χάνονται στην φύση του μεταπτωτικού ανθρώπου…
