Ὁ Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Θραψανάκης, ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας τοῦ ἁγίου Σώστη λεωφ. Συγγροῦ, συμπλήρωσε ἐφέτος πενήντα χρόνια ἱερατικῆς διακονίας. Ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης μας κ. Συμεών ἀποφάσισε νά τιμήσει μέ ξεχωριστό τρόπο αὐτή τήν κορυφαία ἐπέτειο τοῦ λαμπροῦ ἐφημερίου τῆς Μητροπόλεώς μας.

Ἔτσι μαζί μέ πολλούς κληρικούς τῆς Μητροπόλεώς μας, ἀλλά καί ἀπό ἄλλες Μητροπόλεις, τέλεσε χθές, Κυριακή τοῦ Ἀντίπασχα, τή θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό τοῦ ἁγίου Σώστη, στόν ὁποῖο ἐφημερεύει ὁ π. Γεώργιος σχεδόν ἐπί πέντε δεκαετίες. Ὁ ναός ἀπό πολύ ἐνωρίς ἦταν κατάμεστος ἀπό πιστούς καί ἡ συγκίνηση ὅλων μεγάλη.

Στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος μέ κατάλληλη προσφώνησή του ἐξῆρε τή σημασία τῆς ἐπετείου, ἔπλεξε τό ἐγκώμιο τοῦ π. Γεωργίου καί ἐξ ὀνόματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας τοῦ ἐπέδωσε τιμητική πλακέτα.

Ἀπό τήν πλευρά τῆς Ἐνορίας, τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, τῶν ἐφημερίων, τῶν Κατηχητῶν καί τῶν πολλῶν συνεργατῶν πού ὑπηρετοῦν στά ἔργα τῆς Ἐνορίας σύντομο χαιρετισμό ἀπηύθυνε ὁ Ἀρχιμ. π. Νικόλαος Πουλάδας, ἐφημέριος καί ἱεροκήρυξ τοῦ Ναοῦ, καί ἐπέδωσε στόν π. Γεώργιο εἰς ἀνάμνησιν τῆς εὐλογημένης ἐπετείου ἐπιστήθιο Σταυρό, τό κατ᾽ ἐξοχήν σύμβολο τῆς ἱερατικῆς διακονίας, ὅπως ὑπογράμμισε.

Ὁ π. Γεώργιος βαθιά συγκινημένος εὐχαρίστησε τόν Σεβασμιώτατο, τούς κατά καιρούς συνεφημερίους καί συνεργάτες του, τό πλήρωμα τῆς Ἐνορίας, τήν πρεσβυτέρα, τά παιδιά καί τά ἐγγόνια του, καί ἀναφέρθηκε στούς διάφορους σταθμούς τῆς ἱερατικῆς πορείας του. Οἱ ἐνορίτες, συγκινημένοι καί αὐτοί, τόν ἐπευφήμησαν ζωηρά καί τοῦ εὐχήθηκαν τά δέοντα λαμβάνοντας ὅλοι τους ἀπό τό χέρι του ἕνα γλυκό.

Ἐν συνεχείᾳ στό Πνευματικό Κέντρο τῆς Ἐνορίας ὁ π. Γεώργιος καί ἡ οἰκογένειά του δεξιώθηκαν μέ πολλή ἀγάπη ὅλους, κληρικούς καί λαϊκούς, συνεργάτες, συγγενεῖς καί φίλους τους.

Ἀκολουθεῖ ἡ προσφώνηση τοῦ Σεβασμ. Μητροπολίτου μας, ὁ χαιρετισμός τοῦ π. Νικολάου Πουλάδα καί οἱ εὐχαριστίες τοῦ π. Γεωργίου Θραψανάκη.

* * *

«Κυριακή τοῦ Ἀντίπασχα σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Καί καθώς ἑορτάζουμε τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, συνήλθαμε ἐδῶ στόν Ἱερό Ναό τοῦ ἁγίου Σώστη γιά νά τελέσουμε τή θεία Λειτουργία, ἀλλά καί γιά νά συνεορτάσουμε καί ἕνα ἄλλο εὐφρόσυνο γεγονός, τή συμπλήρωση πενήντα ὁλόκληρων ἐτῶν ἱερατικῆς διακονίας τοῦ ἐφημερίου τῆς Ἐνορίας σας, τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί συμπρεσβυτέρου μας π. Γεωργίου Θραψανάκη.Γιά ἕνα κληρικό, ἀδελφοί μου, ἀποτελεῖ ξεχωριστή εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί κορυφαία τιμή νά ἀξιωθεῖ ἐπί πενήντα ὁλόκληρα χρόνια νά στέκεται ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, νά ἱερουργεῖ τά μυστήρια τῆς πίστεως καί νά διαποιμαίνει μέ ζῆλο καί αὐταπάρνηση τήν Ἐνορία πού ὁ Κύριος Ἰησοῦς διά τοῦ Ἐπισκόπου Του τοῦ ἐμπιστεύθηκε.Αὐτό ἰσχύει καί γιά τόν π. Γεώργιο. Καί αὐτό τό γεγονός τιμοῦμε ὅλοι μας σήμερα. Γιά πενήντα χρόνια —σχεδόν ὅλα ἐδῶ στόν ἅγιο Σώστη— ὁ π. Γεώργιος ἐργάζεται ὡς καλός ἐργάτης στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου. Εἶναι παρών κάθε ὥρα καί κάθε στιγμή στόν Ἱερό Ναό. Ἐπί μακρά σειρά ἐτῶν σηκώνει στούς ὤμους του τό βάρος τῶν διοικητικῶν εὐθυνῶν τῆς Ἐνορίας. Ἀκούραστα καί ἀγόγγυστα ὑπηρετεῖ τό φιλανθρωπικό ἔργο της καί προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο ν᾽ ἀνακουφίζει βοηθώντας κάθε ἀναγκεμένο συνάνθρωπό μας. Παράλληλα, μέ πολλή προθυμία σπεύδει νά ἀνταποκριθεῖ καί σέ ὁτιδήποτε τόν χρειαστεῖ ἡ Μητρόπολή μας.Γι᾽ αὐτό καί ὅλοι μας σήμερα χαιρόμαστε γιά τήν κορυφαία αὐτή ἐπέτειο τῆς ἱερατικῆς του ζωῆς. Καί ἡ ταπεινότης μου ἐξ ὀνόματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης στήν ὁποία καί πρίν ἀλλά καί ἀπό τήν ἵδρυσή της τό 1974 ἀδιακόπως ὑπηρετεῖ ὁ π. Γεώργιος ὡς ἐφημέριός της, τοῦ ἀπονέμουμε τόν δίκαιο ἔπαινο καί τοῦ ἐκφράζουμε τήν ἄκρα εὐαρέσκεια τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας.Ταυτόχρονα τοῦ εὐχόμεθα ἐκ βάθους ψυχῆς ὁ ἀναστάς Κύριός μας μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Σώζοντος νά τοῦ χαρίζει ὑγεία καί πολλές δυνάμεις γιά νά συνεχίζει ἐπί πολλά ἔτη ἀκόμη τήν εὐλογημένη καί καρποφόρο ἱερατική διακονία του.Εἰς ἔνδειξιν αὐτῶν τῶν αἰσθημάτων τοῦ ἀπονέμουμε τήν τιμητική αὐτή πλακέτα».

* * *

«Σεβαστέ μας πάτερ Γεώργιε, πριν πενήντα χρόνια κάνατε μια επιλογή στη ζωή σας. Διαλέξατε τον πιο δύσκολο δρόμο, το πιο δύσκολο μονοπάτι, το να γίνετε ιερέας. Αυτό το μονοπάτι είναι το μονοπάτι της θυσίας, το μονοπάτι του Σταυρού. Διαλέξατε το δρόμο της Σταύρωσης αλλά ταυτόχρονα και της Ανάστασης. Για πενήντα χρόνια κάνατε αμέτρητες θυσίες που μόνο ο Θεός τις ξέρει πόσες είναι και ποιες είναι. Εμείς οι συνεφημέριοι σας αξιωθήκαμε από το Θεό αυτά τα χρόνια και είδαμε μόνο ελάχιστες από αυτές. Τις άλλες, τις περισσότερες τις γνωρίζει μόνο ο Θεός. Καταλαβαίνετε το τι είναι για μας τους νέους κληρικούς να αξιωνόμαστε να βλέπουμε μπροστά μας έναν ιερέα που φτάνει τα πενήντα χρόνια ιερωσύνης. Τι πρότυπο και τι παράδειγμα και τι όπλο είναι για μας… Κάθε μέρα προσφέρατε τον εαυτό σας στον Αγιο Σώστη και ιδιαίτερα στο φιλανθρωπικό έργο το οποίο από σας λαμπρύνθηκε. Εκ μέρους των συνεφημερίων σας, του εκκλησιαστικού Συμβουλίου, των Ιεροψαλτών, των Κατηχητών και Κατηχητριών, των κυριών του Φιλανθρωπικού έργου και του σπιτιού Γαλήνης που εσείς αναστήσατε όλα αυτά τα χρόνια και όλων των στελεχών του Ναού μας, θα θέλαμε να σας επιδώσουμε αυτό που για μας τους Χριστιανούς είναι το καλύτερο σύμβολο της θυσίας που βιώσατε όλα αυτά τα χρόνια. Έναν Τίμιο Σταυρό. Ζητάμε όλοι την ευχή σας πάτερ Γεώργιε και σας ευχόμαστε ο Κύριος να σας αξιώνει να ζείτε πάντα τη θυσία του Σταυρού αλλά και κάθε μέρα την Ανάστασή Του».

* * *

«Σεβασμιώτατε,

Σας ευχαριστώ θερμότατα, για την σημερινή μεγάλη τιμή προς το πρόσωπό μου, η οποία στην πενηντάχρονη ιερατική μου ζωή, στέκεται αφορμή για μια ακόμη δοξολογία προς το Θεό.

Μέσα στη βασιλεία του Θεού, την οποία ήδη ζούμε, όπου ο χρόνος κυλά φευγαλέα και ο Ψαλμωδός Δαυίδ σημειώνει πως «χίλια έτη, ως η ημέρα η χθες», τότε, πενήντα χρόνια ζωής ενός ανθρώπου πάνω σε τούτη την γη, θα μπορούσαν ίσως να εκτιμηθούν, μόλις σαν μια φωτεινή αστραπή. Τί συμβαίνει όμως, όταν αυτές οι πέντε δεκαετίες είναι βουτηγμένες μέσα στη χάρη της Ιερωσύνης; Πώς μπορούν άραγε να καταμετρηθούν τόσα χρόνια διακονίας της Εκκλησίας του Χριστού μας; Τί μέγεθος να προσλαμβάνουν οι χιλιάδες θείες λειτουργίες οι προσφερόμενες υπέρ του λαού του Θεού;

Ήμουν 24 ετών, Πάτερ και Δέσποτα, σεβαστοί μου συλλειτουργοί και αγαπητοί μου χριστιανοί, όταν η αγάπη μου για τον Θεό, την οποία είχαν σταλάξει στην ψυχή μου από μικρό παιδί οι ευσεβέστατοι γονείς μου Μιχαήλ και Ασπασία, είχε ωριμάσει και είχε μεταμορφωθεί σε πόθο για την Ιερωσύνη. Οικότροφος στην ιστορική Μονή της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων στα Χανιά, είχα ήδη εφοδιασθεί με τις πρώτες μου θεολογικές γνώσεις στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης. Πλησιάζοντας η ώρα για να εκπληρώσω την προσωπική μου κλήση για Ιερωσύνη, ο πανάγαθος Θεός έστειλε δίπλα μου την Χρυσούλα, μια καλοσυνάτη φοιτήτρια της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, η οποία όχι μόνο με αγάπησε, αλλά και επιζητούσε τη θυσιαστική συζυγική ζωή, μιας ιερατικής Οικογένειας.

Από τον ποιμενάρχη της γενέτειράς μου, τον μακαριστό Μητροπολίτη Λάμπης και Σφακίων κυρό Ισίδωρο, έναν ακάματο εργάτη του Ευαγγελίου που για μένα υπήρξε πρότυπο κληρικού, χειροτονήθηκα διάκονος την ημέρα των Θεοφανείων του 1965, και σαράντα μέρες αργότερα από τον ίδιο Ιεράρχη έλαβα τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης, στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα. Μέσα στη νιότη μου, ζούσα το όραμα των παιδικών μου χρόνων και ταυτόχρονα βίωνα το μυστήριο της αγάπης του Παντοκράτορος Θεού, αλλά και της διακονίας του πιστού λαού Του.

Στόν Άγιο Σώστη ήλθα τον Νοέμβριο του 1968, με μετάθεση από την Αγία Βαρβάρα Πατησίων, φοιτητής της Θεολογικής Σχολής και με πολύ μεγάλη διάθεση για απροϋπόθετη διακονία της Αγίας μας Εκκλησίας. Η προηγηθείσα οκτάμηνη ιερατική υπηρεσία μου στην παραμεθόρια περιοχή του Σιδηροκάστρου και στους απλοϊκούς χωρικούς των ακριτικών χωριών, είχε πλουτίσει την ψυχή μου με πολλή αγάπη και είχε ενδυναμώσει την καρδιά μου για ανιδιοτελή προσφορά.

Σύντομα, με εντολή του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου, λειτουργήσαμε το «Σπίτι Γαλήνης Χριστού», μόλις την τρίτη σε σειρά ίδρυσης στέγη φιλανθρωπίας στήν Ιερά Αρχιεπισκοπή. Με την χάρη του Θεού και τη σημαντική βοήθεια πολλών ενοριτών, ανελλιπώς επί δεκαετίες, σ᾽ αυτό το εργαστήρι έμπρακτης αγάπης, προσφέρεται πολλαπλή φροντίδα στους αναξιοπαθούντες αδελφούς μας και εκδηλώνεται εμπράκτως η χριστιανική αλληλεγγύη. Στις μέρες μας η προσφορά αυτή μεταφράζεται σε διανομή διακοσίων και πλέον μερίδων φαγητού ημερησίως, κάλυψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, πληρωμές ενοικίων και λογαριασμών κοινής ωφέλειας καί εξυπηρέτηση αναρίθμητων μικροαναγκών. Στο σημείο αυτό, ας μου επιτρεπεί να αναφέρω ορισμένους πρωτεργάτες, κεκοιμημένους πια, που κυριολεκτικά αναλώθηκαν εθελοντικά στην στήριξη του πονεμένου και αναγκεμένου αδελφού: Την Πηνελόπη Γούναρη, τον ιατρό Ιωάννη Ρόζο, την Παρασκευή Σαραντοπούλου και την Σωτηρία Μιμηκοπούλου. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους.

Στο διακόνημα της φιλανθρωπίας πάνω από σαρανταπέντε χρόνια, αλλά και της διοικήσεως του Ναού την τελευταία εικοσαετία, βρήκα πολύτιμους συγκυρηναίους τους εκλεκτούς εφημερίους της Ενορίας μας, από τους οποίους ιδιαιτέρως αυτή την ώρα μνημονεύω τον Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Λάλο, τον Πρωτοπρεσβύτερο Κωνσταντίνο Φούσκα, τον Πρωτοπρεσβύτερο Άγγελο Παπαθανασίου, πνευματικά ιερατικά αναστήματα, που ήδη ευρίσκονται στο επουράνιο Θυσιαστήριο. Όπως επίσης αναφέρω και τους πολυαγαπητούς μου παλιούς συλλειτουργούς, π. Νικόλαο Μαυρίκο και π. Δημήτριο Κούβελα, αλλά και τους τωρινούς π. Νικόλαο και π. Ιωάννη.Ευχαριστίες, οφειλόμενες από δεκαετίες, επιθυμώ να εκφράσω προς τους λαϊκούς συνεργάτες, που αφιλοκερδώς και εθελοντικά υπηρετούν τον Ναό μας, δηλαδή προς τα μέλη των εκάστοτε Εκκλησιαστικών Συμβουλίων και της Χριστιανικής Αλληλεγγύης, όπως και προς όλες τις κυρίες, που κοπιάζουν σε καθημερινή βάση για την προετοιμασία των συσσιτίων. Ιδιαιτέρως όμως, ευχαριστώ όλους τους ενορίτες του Αγίου Σώστη για την εμπιστοσύνη, την αγάπη και την ανοχή που έδειξαν, σχεδόν μισό αιώνα τώρα, στο πρόσωπό μου.

Είναι αλήθεια πως ο Άγιος Σώστης, έγινε το δεύτερο, αν όχι το πρώτο, σπίτι μου. Εδώ έζησα μεγάλες χαρές, μεγάλες αγωνίες, μεγάλες συγκινήσεις: Είδα τον περίτεχνο Ναό να επεκτείνεται, να αγιογραφείται, να φλέγεται, αλλά και να εορτάζει την εκατονταετία από την θεμελίωσή του. Αναπαύθηκα και γαλήνεψα, όταν με την δύναμη του Θεού απέκτεισε ο Άγιος Σώστης, αξιοπρεπές Αρχονταρίκι καί ευρύχωρο Πνευματικό Κέντρο. Συμμετείχα σε Αρχιεπισκοπικές Θείες Λειτουργίες και χοροστασίες, Πατριαρχικούς Γάμους και πολλές Αρχιερατικές Ιεροπραξίες. Από τα ανάξια χέρια μου προσφέρθηκαν στο Θεό, αμέτρητες Θείες Λειτουργίες, στέφθηκαν εκατοντάδες ζευγάρια, και βαπτίστηκαν ακόμη περισσότερα παιδιά. Εδώ έκλαψα μαζί με δεκάδες χριστιανούς που άνοιξαν τήν πονεμένη καρδιά τους, αλλά και χαμογέλασα στα αγγέλματα των χαρμόσυνων οικογενειακών τους ειδήσεων. Αλλά, κάτω από τούτο τον Τρούλλο, χάρηκα και την κατ᾽ Οίκον εκκλησία μου να αγιάζεται και να ευλογείται, μέ τίς γαμήλιες στέψεις των τεσσάρων θυγατέρων μου και τις βαπτίσεις των περισσοτέρων εκ των δεκατεσσάρων εγγονών μου.Για όλες αυτές τις ευεργεσίες, εκ βάθους καρδίας και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου δοξάζω, υμνολογώ και μεγαλύνω τον Τρισάγιο Θεό, ευχαριστώ και ευγνωμονώ τήν Υπερευλογημένη Παναγία Μητέρα τού Μεταμορφωμένου Υιού καί Λόγου και παραμένω ταπεινός ικέτης του ενδόξου Αγίου Του, του προστάτου και εφόρου της Ενορίας μας, Σώζωντος του μεγαλομάρτυρος, όπως και πάντων των εν ουρανοίς αγαλλομένων Αγίων Του.

Σεβασμιώτατε, από τον Ιανουάριο του 1965 ενδεδυμένος «την της Ιερατείας Χάριν», τρέμω και συγκλονίζομαι, αναλογιζόμενος τις ψυχές που όλα αυτά τα χρόνια προσέτρεξαν στο πετραχείλι μου για να δεχθούν τον αγιασμό, τη χάρη, την άφεση, τη θεραπεία, την αιώνια ζωή. Η σημερινή Θεία Λειτουργία που τελέσατε στο Ναό μας, για να τιμήσετε την πεντηκονταετία της Ιερωσύνης μου, θεωρώ πως είναι μέγιστη τιμή για μένα, τον ευτελή και ελάχιστο δούλο του Θεού, και για τούτο Σας ευγνωμονώ ιδιαιτέρως. Προσευχηθείτε, Σας παρακαλώ, μαζί με τους ευεργετήσαντές με προκατόχους Σας μακαριστούς Μητροπολίτες Νέας Σμύρνης Χρυσόστομο και Αγαθάγγελο, να με αξιώσει ο Πανάγαθος Θεός να διακονώ το Ιερό του Θυσιαστήριο ανεπαίσχυντα και ειρηνικά, για όσα χρόνια ακόμη Εκείνος θέλει, ώστε κατά την ώρα της Κρίσεως να δώσω «την καλήν απολογίαν» και να ζήσω την ατελεύτητη πασχαλινή χαρά του Κυρίου μας. Χριστός Ανέστη!»