Επικήδειος εις τον Αοίδιμον Μητροπολίτην πρώην Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κυρόν Κύριλλον εκφωνηθείς ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου κ. Ἱερωνύμου Νικολόπουλου, Α΄ Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐν τῷ Ἱερῷ Καθεδρικῷ Ναῷ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης Καρδίτσης:

Οὐκέτι δέδοικα τὴν εἰς γῆν, Δέσποτα Χριστέ, ὑποστροφήν.

Σὺ γὰρ ἐκ γῆς με ἀνήγαγες, ἐπιλελησμένον, δι’ εὐσπλαχνίαν πολλήν,

πρὸς ὕψος ἀφθαρσίας τῇ ἀναστάσει σου.

(Πεντηκοστάριον, Κυρ. τῶν Πατέρων, Κανών ᾨδὴ ε΄, τροπ. β’)

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Σταγῶν καί Μετεώρων κ. Σεραφείμ, Σεπτέ Ἐκπρόσωπε τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς καί τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου Αὐτῆς, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλά­δος κ.κ. Ἱερωνύμου τοῦ Β΄.

Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς.

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων κ. Τι­μόθεε, Ἀγαθέ Διάδοχε τοῦ πρότριτα μεταστάντος εἰς τάς ἐκεῖθεν Μονάς κυροῦ Κυρίλλου, ὃν καί υἱικῶς περιεθάλψατε ἐν καιρῷ τῆς ἀσθενείας αὐτοῦ, οὐ μήν ἀλλά καί σπεύδετε ἐμπόνως καί παρέχετε πᾶσαν συνδρομήν, ὣστε σπουδαίως καί ἱεροπρεπῶς νά τιμηθῇ ἐξοδίως ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης.

Σεβαστοί Πατέρες.

Ἐντιμότατοι Ἂρχοντες.

Πενθηφόρε τοῦ Κυρίου λαέ.

Ὁ θάνατος γιά τούς Χριστιανούς δέν εἶναι ὁ φοβερός δυνάστης ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ἵστανται ἄφωνοι ὡς ἐγκαταλελειμένοι. Δέν εἶναι κάτι τό «ἀηδές» καί «ἀποκρουστικόν», τό ὁποῖον «εἰς τὸν ᾅδην κατάγει». Πλέον «ὁ θάνατος πρὸς τὸν Χριστὸν παραπέμπει»[1]. Καί ἐμεῖς ἔχουμε τήν βεβαιότητα ὅτι δι’ αὐτοῦ «ἀπὸ τῆς προσκαίρου ἐπὶ τὴν αἰώνιον, ἀπὸ τῆς ἐπιγείου εἰς τὴν ἐπουράνιον»[2] μεταπηδῶμεν.

Μόλις εἰς τήν προλαβοῦσα ἑορτή, τήν Μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν, τά Χρι­στούγεννα, ἐδιδάχθημεν ὅτι ὁ Κύριος ἐσαρκώθη καί μετέσχε τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί ἀληθῶς ἔγινεν ἄνθρωπος «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἔστι τὸν διάβολον, καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅ­σοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας»[3], «ὅθεν ὤφειλε κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιε­ρεὺς τὰ πρὸς τὸν Θεὸν, εἰς τὸ ἱλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ. Ἐν ᾧ γὰρ πέ­πονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι.»[4].

Καί ὅτι τό πάθημα τοῦ πειρασμοῦ τόν ὁποῖον ἐβάστασεν εἰς τήν σάρκα του, δηλονότι τόν θάνατο, τό προσφέρει εἰς βοήθειαν ὅσων ἐπίσης πειράζονται, δηλαδή ὅσων πρόκειται νά διέλθουν ἀπό τήν ὥρα τοῦ θανάτου, μᾶς τό διασφα­λίζει ἡ εἰσέτι πανηγυριζομένη ἑορτή τῶν Θεοφανείων. Ὁ Κύριος κλίνει τήν κε­φαλήν του εἰς τόν Πρόδρομον καί ὁ τῶν Νυσσαέων ποιμήν Γρηγόριος θά ἑρμη­νεύσει ὅτι «ὁ ἑστώς, κύπτει πρός τὸν πεπτωκότα»[5] γιά νά τόν ἀναστήσῃ. Ἔρχε­ται ὁ ἀναμάρτητος καί ἐξερχόμενος εὐθέως ἐκ τοῦ ὕδατος, ἀποδεικνύει παρρη­σίᾳ τήν ἀπόλυτον Αὐτοῦ ἀναμαρτησίαν καί μετατρέπει πλέον τό Βάπτισμα εἰς λουτρόν παλιγγενεσίας. «Ἀδὰμ τὸν φθαρέντα ἀναπλάτει, ῥείθροις Ἰορδάνου καὶ δρακόντων κεφαλὰς ἐμφωλευόντων διαθλάττει ὁ βασιλεὺς τῶν αἰώνων Κύ­ριος»[6]. Καί καθώς καταλύεται ἡ ἁμαρτία, καταλύεται μαζί της καί ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ ἀποτέλεσμά της. «Λύεται τοῦ θανάτου τὸ κέντρον διὰ τοῦ Βα­πτίσματος»[7], θά δηλώσει ἀπεριφράστως ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων, γιά νά τονί­σῃ ὅτι ἐφ’ ὅσον τό κεντρί τοῦ θανάτου, ἡ ἁμαρτία, καταλύεται μέ τό Βάπτισμα, ὁ θάνατος δέν ἔχει ἄλλον τρόπον νά μᾶς πλήξῃ!

Πλέον μετά τήν Σάρκωσιν καί τό Ἐκούσιον Πᾶθος τοῦ Χριστοῦ ἔχομεν ἀ­παλλαγεῖ ἀπό ὅ,τι πρίν μᾶς ἐτυραννοῦσε καί κατετρόμαζε. Εὐστόχως ἐρωτᾶ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Τίνος ἕνεκεν φρίττετε;» Φοβεῖσθε ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἔχει καταπατηθεῖ; Αὐτόν ὁ ὁποῖος πλέον εἶναι «εὐτελὴς καὶ οὐδενὸς ἄξιος»[8]; Ὁ μό­νος ἀληθινός νεκρός εἶναι πλέον ὁ διάβολος καί ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος, μέχρι τέτοιου σημείου ὥστε «ὄνομα μόνον ἔχει θανάτου»[9]. Τί λέγω; Οὔτε αὐτό τό ὄνομα ἔχει πλέον, καθώς μετά Χριστόν δέν τόν ὀνομάζουμε κἄν θάνατον, ἀλλά «κοίμησιν καί ὕπνον»[10].

Καί ἡ πρώην ἀπελπισία ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου, ἔχει πλέον μετατραπεῖ εἰς ἀφορμήν φιλοσοφίας, μέ σκοπόν τήν μετάνοιαν καί τήν συνει­δητοποίησιν τῆς ματαιότητος τῶν παρόντων. Λέγει πάλιν Ἰωάννης ὁ Χρυσόστο­μος: «Ἐξέλθωμεν ἐν τῷ μνήματι, ἕως ἐσμέν ἐν τῷ σώματι· ἴδωμεν τὸ μάταιον ἡ­μῶν φρόνημα, ποῦ ἔχει τό οἴκημα· ἴδωμεν τί μετ’ ὀλίγον γινόμεθα καὶ μὴ πλα­νώμεθα· ἴδωμεν πῶς διαλυόμεθα καὶ ἑαυτοὺς διορθωσώμεθα· ἴδωμεν εἰς τί κα­ταλήγομεν καὶ περὶ τοῦ τέλους φροντίσωμεν»[11]. Δέν μᾶς ἐπιτρέπει ὅμως, ὁ Ἱε­ρός Πατήρ, ἁπλῶς νά διαπιστώσωμε τό κοινόν χρέος ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Φω­τίζει ἀμέσως τήν κατάστασιν μέ τήν βεβαίαν ἐλπίδα τῆς Πίστεως καί συνεχίζει: «Ὅμως μὴ μέχρι τοῦ μνήματος τὸν λογισμὸν στήσῃς, ἀλλ’ ἐκεῖθεν μετάβηθι ἐπὶ τὴν ἀναστασιν· (…) καὶ ἐννόησον ἅμα καὶ πίστευσον· (…) καὶ ἡ γλῶσσα ἡ νῦν σι­γῶσα, πάλιν λαλήσει τότε»[12].

Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστιανός, ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου μπορεῖ καί ψάλλει δοξολογικῶς τόν ὕμνον, μέ τόν ὁποῖον ἐξεκινησαμε τόν λόγον καί ἀπο­τελεῖ τροπάριον τοῦ Κανόνος τῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς. Δέν φοβᾶμαι πλέον Χριστέ μου, τό νά ἐπιστρέψω καί νά ταφῶ εἰς τήν γῆν, γιατί Ἐσύ, ἐνῶ ἐθεωρού­μην ξεχασμένος (εἰς τήν διάθεσιν τοῦ ἀντικειμένου ἐχθροῦ), μέ ἀνέβασες ὑψη­λά, εἰς τήν ἀθανασίαν μέ τήν Ἀνάστασίν Σου.

Καί ἡ σημερινή προσευχητική σύναξις πάντων ἡμῶν, αὐτόν τόν σκοπόν ἔχει! Τήν δοξολογικήν ἀντιμετώπισιν ἑνός συμβάντος θλιβεροῦ βεβαίως, τό ὁ­ποῖον ὅμως, δέν ἀποτελεῖ τό τέρμα, ἀλλά σταθμόν εἰς τήν πορείαν τῆς ζωῆς τοῦ ἀοιδίμου μεταστάντος, πρός τήν Ἀνάστασιν καί συνάμα τήν ἀπότισιν τοῦ ὀφειλομένου φόρου τιμῆς πρός τόν καλῶς κοπιάσαντα γεωργόν, ὁ ὁποῖος πλέ­ον καταπαύει τοῦ κόπου καί ἀπολαμβάνει «τὰ ἐλέη τοῦ Θεοῦ, τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἔνθα οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται».

Ὁ Μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσά­λων κυρός Κύριλλος ἐγεννήθη εἰς τήν ἡρωοτόκον Ἀρκαδίαν, εἰς τό χωρίον Κολ­λίνες τό ἔτος 1938. Μέσα εἰς τήν δίνην τῆς Κατοχῆς καί τῶν ἐπακολουθησά­ντων δεινῶν, ἔλαβε τήν ἐγκύκλιον μόρφωσιν, γαλουχούμενος εἰς τά τῆς Πίστε­ως νάματα ὑπό γονέων εὐσεβῶν καί φιλοχρίστων. Ποθῶν τόν τῆς ἀσκήσεως βί­ον, ἐνωρίς ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ οἴκου καί της πατριᾶς του καί ἐφαρμόζων την μονα­χικήν ἀποταγήν, ἀνῆλθε εἰς τό σκᾶμμα, ὅπου ἔμελλε νά πυκτεύῃ τά ἑπόμενα πεντήκοντα-πέντε ἔτη τῆς ζωῆς του. Τό 1959 λαμβάνει ἐν Καρδίτσῃ τόν πρῶτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, καθιστάμενος Διάκονος ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπο­λίτου Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων κυροῦ Κυρίλλου, ὁ ὁποῖος ἐκτιμή­σας τό ταπεινόν καί ἥσυχον τοῦ χαρακτῆρος του ἐτίμησεν τοῦτον διά τοῦ ὀνό­ματός του. Ταυτοχρόνως ἀπεκδύεται εἰς τόν καλόν ἀγώνα μορφωτικῆς του ἀνε­λίξεως ἐγγραφόμενος εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Προσπαθεῖ νά ἐπιτύχῃ τοῦ ἐφιεμένου σκοποῦ χωρίς νά ἀπομειώσῃ τήν διακονί­αν του εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν, κάτι τό ὁποῖον κατά κοινήν ὁμολογίαν ἐπέ­τυχεν, ἔστω καί ἄν καθυστέρησεν εἰς τήν λῆψιν τοῦ Πτυχίου.

Τό ἔτος 1969, πτυχιοῦχος πλέον Θεολογίας, χειροτονεῖται ὑπό τοῦ διαπρε­ποῦς Μητροπολίτου Τρίκκης καί Σταγῶν κυροῦ Διονυσίου εἰς τόν βαθμόν τοῦ Πρεσβυτέρου, λαμβάνει τό ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου καί ἀρχίζει ἐμπονώτε­ρον τό ἔργον τῆς ἱεραποστολικῆς σπορᾶς εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Θεσσαλιώ­τιδος καί Φαναριοφερσάλων ἀπό τήν εὐθυνοφόρον θέσιν τοῦ Πρωτοσυγκέλλου αὐτῆς, θέσιν τήν ὁποίαν διετήρησεν παρά τάς ἐπελθούσας μεταβολάς καί και­ρικάς περιπετείας ἕως τῆς εἰς Μητροπολίτην Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων ἐκλο­γῆς καί χειροτονίας του. Ἐν ταὐτῷ καί κατά περιόδους διδάσκει ὡς Καθηγητής Μέσης Ἐκπαιδεύσεως εἰς τήν Ριζάρειον Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν καί εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν Καρδίτσης, ὅπου διαπρέπει ὡς Πνευματικός τῶν Ἱερο­σπουδαστῶν, ἐνῶ μέ τό φιλακόλουθον καί ἥπιον τοῦ χαρακτῆρος του καθίστα­ται τό πρότυπον ὅσων ἐν συνεχείᾳ θά τόν ἀκολουθήσουν εἰς τήν κρηπίδα τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου. Παραλλήλως, θέλγεται καί διακονεῖ τό ὑψηλόν ἔργον τῆς Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς. Μέ εὐλογίαν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Θεσ­σαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων κυροῦ Κλεόπα καί ἄδειαν τῆς Ἱερᾶς Συνό­δου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1980, διέρχεται μακρά χρονικά διαστήματα εἰς τό ἐν Βεγγάλῃ τῶν Ἰνδιῶν ἱεραποστολικόν κλιμάκιον, ὅπου βοηθᾶ τόν Ἱεραπόστολον τῶν Ἰνδιῶν μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην κυρόν Ἀθανάσιον Ἀνθίδην. Τό ἱεραποστολικόν τοῦτο κλιμάκιον ἐνισχύει καί χρηματι­κῶς καί διά βοηθείας εἰς ἀναγκαία εἴδη. Ταῦτα δέ πάντα χωρίς νά ἀνακόπτῃ τήν προσφοράν του πρός τήν Ἱεράν ταύτην Μητρόπολιν ἤ νά ἀμελῇ τά ὡς Πρωτοσυγκέλλου καθήκοντά του.

Ἡ τοιαύτη δράσις καί τό ἦθος τοῦ ἐκλιπόντος, ὄχι μόνον ἁπλῶς ἀνεγνω­ρίσθησαν, ἀλλά καί ἀπετέλεσαν τόν μοχλόν πιέσεως εἰς τήν καταλυτικήν ἀπό­φασιν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν 9ην Ὀκτωβρίου 1998 νά ἐκλέξῃ δία ψήφων ἑξήκοντα (60) Ἐπίσκοπον καί νά καταστήσῃ Μητρο­πολίτην Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων τόν Κύριλλον, εἰς μίαν περίοδον σφοδρῶν ἐγκλήσεων εἰς τήν μικράν κοινωνίαν τῶν Κυθήρων, αἱ ὁποῖαι εἶχον ἐκφύγει τῶν ὁρίων τῆς Νήσου συνταράσσουσαι τό πανελλήνιον. Ἔχων ἐπίγνωσιν τῆς λεπτότητος τῶν ἀπαιτουμένων χειρισμῶν καί διευκρινίζων ἐξ ἀρχῆς τήν θέσιν καί τάς προθέσεις του, ὁ νέος Μητροπολίτης ἤδη εἰς τόν Χειροτονιακον του Λό­γον ἐδήλου: «Μέ τήν Χάριν καί τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, ὑπηρετῶ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπί τεσσαράκοντα σχεδόν ἔτη. Καί φιλοδοξία μου καί ἱερός πόθος ἦτο πάντοτε, ἄν δέν οἰκοδομῶ καί δέν ὠφελῶ τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, τουλάχιστον νά μήν τόν βλάπτω καί τόν σκανδαλίζω! (…) Πολλῷ μᾶλλον τώρα πού μέ τόν ὑ­ψηλόν τῆς Ἀρχιερωσύνης βαθμόν ἡ Ἐκκλησία μέ καλεῖ νά εἶμαι ἀνεπίληπτος, νηφάλιος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός, ἀνέγκλητος ὡς Θεοῦ οἰκο­νόμος, μή αὐθάδης, μή ὀργῖλος, ἀλλά φιλάγαθος, δίκαιος ὅσιος, ἐγκρατής (Τιτ. 1, 7-8). Καλοῦμαι νά εἶμαι πρᾶος καί μαχητής ἀνυποχώρητος εἰς τήν προάσπι­σιν ἀρχῶν καί ἀξιῶν, προκειμένου νά ποιμάνω τό ἐμπιστευθέν μοι ποίμνιον μετά ἱεροῦ ζήλου καί πολλῆς ἀγάπης, ὥστε νά εἶμαι τύπος τῶν πιστῶν ἐν λό­γῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἀγνείᾳ (Τιμ. Α΄ 1, 12). (…) Καλοῦμαι να εἶμαι ποιμήν καί ὑπηρέτης τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κοινωνίας ὁ­λοκλήρου. (…) Ἐναποθέτω τάς ἐλπίδας μου εἰς τόν Θεόν.[13]».

Καί ὄντως ἡ ἐκεῖσε διακονία του ἐδικαίωσε τόσον τάς προσδοκίας τῆς Ἱε­ρᾶς Συνόδου, ὅσον καί τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, ὥστε ἀγαθοτάτη νά εἶναι ἠ περί αὐτοῦ ἀνάμνησις εἰς τά Κύθηρα ἄχρι τῆς σήμερον. Τοῦτο καταδει­κνύεται ἀφ’ ἑνός μέν ἐκ τοῦ ἐνθρονιστηρίου του Λόγου εἰς Καρδίτσαν, ὅπου ὁ προκείμενος ἡμῖν κεκοιμημένος ἀνέφερεν: «Κατά τήν 7ετῆ ταπεινή Ἀρχιερατι­κή διακονία μου στό μυροβόλο νησί τῆς Παναγίας τῆς Μυρτιδιώτισσας, στά Κύ­θηρα καί στά Ἀντικύθηρα οὐδέποτε σκέφθηκα νά ἐπιδιώξω μετάθεση γιά ἄλλη Μητρόπολη, καθώς ὁ ἱερός κλῆρος, οἱ ἄρχοντες, ὁ εὐσεβής λαός καί οἱ ἀπόδη­μοι Κυθήριοι μέ ἀγαπησαν καί τούς ἀγάπησα. Τό μικρό πλήρωμα στήν Ἱερά Μητρόπολη Κυθήρων τό διακόνησα ποικιλοτρόπως μέ ὅλες μου τίς δυνάμεις, τό σεβάστηκα καί τό ἀγάπησα πολύ. Εἶναι γνωστό ἐξ ἄλλου, ὅτι τό ἀξίωμα τοῦ Ἐπισκόπου εἴτε μικρᾶς, εἴτε μεγάλης Ἐπισκοπῆς, δέν προσδίδει μόνο τιμή στό πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλά κυρίως ἀποτελεῖ μεγίστη εὐθύνη, ἀφοῦ ὁ Ἐπί­σκοπος βρίσκεται «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ» καί ὀφείλει νά μιμεῖται καθη­μερινά τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας, ὁ ὁποῖος τόσο πολύ “ἠγάπησε τήν Ἐκκλησί­α, ὥστε ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς”»[14]. Ἀφ’ ἑτέρου τό αὐτό καταδεικνύεται καί ἐκ τοῦ προχθεσινοῦ μακροσκελοῦς καί ἐμπλέου σεβασμοῦ καί ἀγάπης ἀνα­κοινωθέντος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, ὅπου ὁ ἄξιος διάδοχος αὐτοῦ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ μεταξύ ἄλλων δηλοῖ τά ἑξῆς: «Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Κυθήρων και Ἀντικυθήρων, τήν ὁποίαν διηκόνησε ἐπί 7ετίαν ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης Κύριλλος (1998-2005) μέ ἔνθεο ζῆλο καί πολλή ἀγάπη καί μέ ὑποδειγματική προσήλωσι στά ποιμαντορικά του καθήκοντα, πενθεῖ ἀνθρωπίνως διά τήν αἰφνίδια κοίμη­σι καί μετάστασί του στά οὐράνια σκηνώματα, τά ἀγαπητά καί περιπόθητα, καί εὔχεται υἱικῶς τελεία ἀνάπαυσι ἐκ τῶν κόπων τῆς πολυμόχθου σαρκός του καί ἐκ τῆς παρατεταμένης χρονίου ἀσθενείας του, πλουσίαν δέ τήν παρά Κυρί­ου θείαν ἀμοιβήν, ἀνθ’ ὧν ἐπί ἥμισυ καί πλέον αἰῶνα ἐμόχθησε καί προσέφερε ἐνζήλως στήν Ἁγία τοῦ Χριστοῦ μας Ἐκκλησία.».

Καί μετά τά Κύθηρα ἦλθεν ἀνελπίστως ἡ Καρδίτσα… «Ἔπειτα ἀπό (…) τόν καταιγισμό τῶν ἐκδηλώσεων ἀγάπης, τήν καθολική σχεδόν ἀπαίτηση τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας μας, ἀλλά καί τήν προτροπή πολλῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων νά συγκατατεθῶ καί νά δε­χθῶ τήν μετάθεσή μου σ’ αὐτἠ τή γνώριμη καί λίαν ἀγαπητή μου Ἐπαρχία, ὁ­μολογουμένως βρέθηκα σέ δύσκολη θέση καί ἔμμεσα συγκατατέθηκα λέγο­ντας, ὅτι τό λόγο ἔχει ὁ Θεός. Ἄς γίνει τό θέλημά Του!»[15]. Καί ὁ Θεός διά τῆς Σε­πτῆς Ἱεραρχίας ἐκφράζεται καί διά ψήφων πάλιν ἑξήκοντα, ὁ διά τήν Ἐπαρχίαν ταύτην «π. Κύριλλος», καθίσταται Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριο­φερσάλων. Προσέρχεται ὡς εἰρηνοποιός δηλῶν: «Ἐκεῖνο πού ἔχω νά πῶ την ὥ­ρα αὐτή εἶναι ὅτι πρίν ἀπό 7 χρόνια καί ἔπειτα ἀπό σαράντα χρόνια ταπεινῆς διακονίας μου, χάριτι Θεοῦ, ἔφυγα γιά τή μικρή, ἀλλά ἱστορική Ἱερά Μητρόπο­λη Κυθήρων πτωχός, μέ μοναδικό περιουσιακό στοιχεῖο τήν ἀγάπη, τό σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση ὅλων σας. Καί τώρα, ἐπιστρέφων πτωχότερος, ὑπόσχομαι, ὅτι θά φύγω ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, ὅταν μέ καλέσει ὁ Κύριος ἀκόμη πιό πτωχός. Πλούσιος μόνο στήν ἀγάπη, ὑπόσχομαι ὅτι ἡ πόρτα τῆς καρδιᾶς μου, ἀλλά καί ἡ πόρτα τοῦ Ἐπισκοπείου θά εἶναι ἀνοικτή σέ 24ωρη βάση γιά ὅλους, διότι “οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι”.»[16].

Τόν τρόπο καί τό μέγεθος τῆς ἐνταῦθα διακονίας του δύνανται νά τόν πε­ριγράψουν ἄλλοι ἁρμοδιώτεροι, κάλλιον ἐμοῦ. Εἰς ἐμέ ἐναπόκειται νά βεβαιώ­σω ὄτι τά παρά Θεοῦ χαρίσματά του, ἔμφυτα καί ἐπίκτητα, ἐξ ἴσου τά ἐστρά­τευε κατερχόμενος ἐν Ἀθήναις γιά νά μετάσχῃ τόσον τῶν Συνεδριῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ὅσον καί τῶν Συνεδριῶν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τάς Συνοδικάς Περιόδους, εἰς ἅς ὡς μέλος ἐκλήθη. Διά τῆς ἁπλότητος τοῦ χαρακτῆρος του καί τοῦ ἀνιδιοτελοῦς τῶν προθέσεων καί τῆς ἀναστροφῆς του, κατέστη ἀντικείμενον σεβασμοῦ καί ἀγάπης, θεωρούμενος εἷς ἐκ τῶν πολυτί­μων Ἱεραρχῶν, ἰδίᾳ διά τήν διατήρησιν τῆς εἰρήνης καί τῆς κανονικῆς ὁμαλότη­τος.

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἐξε­δήλωσε τήν πρός τόν μεταστάντα ἀγάπην αὐτῆς, διά τῆς δίς ἐκλογῆς αὐτοῦ εἰς ἱστορικάς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μεριμνῶσα διά τήν ἐν τῷ γήρει καί τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ περιφρούρησιν τῆς ἀξιοπρεπείας και ἀγαθῆς φή­μης του, τηροῦσα ἀπαρασαλεύτως τούς Ἱερούς Κανόνας καί τάς σχετικάς δια­τάξεις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου, ἀλλά καί ἀποδεξαμένη τό δεσμευτικόν δι’ αὐτήν πόρισμα τῆς ἐξ ἰατρῶν ἐπιτροπῆς περί τῆς φυσικῆς καταστάσεως τοῦ μακαριστοῦ, προέκρινεν ὅπως ἀποστείλῃ αὐτῷ διάδοχον ἱκανόν, προκειμένου νά ἀποτελέσῃ τήν βακτηρίαν τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου κατά τόν καιρόν τῆς ἐξ ἀσθενείας δοκιμασίας του, ἐνεργῶν υἱικῶς καί προστατευτικῶς, περιθάλ­πων καί ἀνακουφίζων τοῦτον. Ἤδη, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Θεσσαλιώτι­δος καί Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεε, δικαιοῦσθε νά αἰσθάνησθε τήν ἐκ τῆς μετά χαρᾶς ἐπιτελέσεως τοῦ χρέους ἱκανοποίησιν, ὤν βέβαιος ὅτι ἀπολαμβάνε­τε τήν Ἀρχιερατικήν εὐλογίαν τοῦ ἀοιδίμου Προκατόχου ἡμῶν ἀνθ’ ὧν αὐτῷ ὁλοθύμως προσεφέρατε!

Ἀλλά καί σύμπασα ἡ περιοχή τῆς Καρδίτσης, τῶν Ἀγράφων, τῶν Φαρσά­λων, τοῦ Νεοχωρίου, αἱ Ἱεραί Μοναί καί Ἐνορίαι, τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα, ὁ Κλῆρος καί πρό πάντων οἱ διά τῆς χειροτονίας ὑπό τοῦ μακαριστοῦ εὐεργετη­θέντες Κληρικοί, δύνανται νά ἔχουν τήν βεβαιότητα τῆς πρός Κύριον ὑπέρ αὐτῶν μεσιτείας αὐτοῦ, καθ’ ὅσον ταῦτα πάντα ἠγάπησεν πολύ καί ἠγαπήθη ὑπ’ αὐτῶν.

Κυρίλλου, τοῦ Σεβασμιωτάτου καί Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου τοῦ ἀπό Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων, ἔστω ἡ μνήμη ἀγήρως.