Του μητροπολίτη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού Κυρίλλου, / Από το ένθετο της εφημ.” Δημοκρατία”, για την Oρθοδοξία
Ζούμε σε μια κοινωνία ατυχώς μετεξελισσόμενη σε τοπικό εξάρτημα του ισοπεδωτικού πολιτισμού της οικονομικής παγκοσμιοποιήσεως, με νέους αυτοκράτορες τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και υπηκόους όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Οποιος αντιδρά σε αυτά καταπολεμείται και συκοφαντείται μέχρι να εξασθενήσει η αντίδρασή του. Αυτός ο πολιτισμός και ο τρόπος σκέψης είναι καρπός του αντιχριστιανικού «χριστιανισμού» της Δύσεως (αλάθητος πάπας, αλάθητοι προτεστάντες, αλάθητοι άνθρωποι φιλόσοφοι, αλάθητοι πολιτικοί σχηματισμοί, παντογνώστες και παντοκυρίαρχοι άνθρωποι). Η αλλοτρίωση αυτή του ανθρώπου, ως προσώπου, συντελείται με τον χωρισμό του από τη μοναδική υπαρκτική δυνατότητά του: το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού. Χωρίς ορθή πίστη και σχέση με τον ζώντα Θεό, με αλλοτριωμένη και εκκοσμικευμένη θεολογία και ανθρωπολογία, οικοδομήθηκε στη Δύση ένας πολιτισμός παλιμβαρβαρισμού, θα μου επιτραπεί να πω, χειρότερος από την εποχή των αρχαίων βαρβάρων, διότι σήμερα η βαρβαρότητα διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής, πραγματικής αλαζονικής ύβρεως κατά του Δημιουργού και Προνοητού, Σωτήρος και Κριτού μας Θεού.
Αυτός ο δυτικός πολιτισμός με ποικίλες εμπορευματικές μεθόδους κατέκλυσε κατ’ αποκλειστικότητα και την Ελλάδα μας, διαφημίζεται παντού ως πανάκεια όλων των προβλημάτων, επιχειρεί να ισοπεδώσει τις απομένουσες αντιστάσεις και διαμορφώνει συνειδήσεις, με κυρίαρχο γνώρισμα την άκριτη κατανάλωση των εισαγομένων προϊόντων πνευματικής παρακμής της Δύσεως. Αγνωσία του ζώντος Θεού και νεοθρησκευτική ελευθεριότητα˙ μειονεκτική περιφρόνηση της πνευματικής μας παραδόσεως ως Ορθοδόξων και της πολιτιστικής υποδομής ως Νεοελλήνων – Ρωμηών, και αντικατάσταση με τη νοοτροπία των «σίριαλ» για τους μεγάλους και των «Χάρι Πότερ» για τους μικρούς˙ αλαζονεία του «παντογνώστη» σύγχρονου μορφωμένου ανθρώπου˙ άκρατη «φυσιοκρατική» ηδονοθηρία˙ αυταπάτη των ατομικών δικαιωμάτων χωρίς ηθικές αναστολές, άκριτος καταναλωτισμός κ.ά. είναι μερικά.
Εχει γίνει κοινώς αποδεκτό, νομίζω, ότι απέναντι σε αυτή τη διαδικασία του άκρατου ατομισμού, της αλάθητης εγωλατρείας του θεοποιημένου συμφεροντολογισμού, χρειαζόμαστε αντισώματα πνευματικής υγείας. Πού θα τα αναζητήσουμε; Μα, τα έχουμε ήδη στην πνευματική μας κληρονομιά, τα βλέπουμε στα εικονοστάσιά μας, τα ζούμε στη Θεία Λειτουργία και στα θαύματα των αγίων της πίστης μας, τα διαισθανόμαστε στους απομένοντες ταπεινούς και φιλοχρίστους.
Δεν είμαστε οι πρώτοι που θα είχαμε και την ευθύνη να τα δημιουργήσουμε. Είμαστε όμως οι επιγενόμενοι, που οφείλουμε να τα βιώσουμε και να τα γνωστοποιήσουμε και στους άλλους, που ίσως τα αγνοούν, έχουν όμως την καλή διάθεση και πρόθεση να τα γνωρίσουν. Και έχουμε αμετάθετη ζώσα πίστη στον αποκαλυφθέντα Κύριό μας, ο Οποίος είναι τελικά ο μόνος Κύριος και εσχατολογικός Κριτής της ιστορίας. Διότι δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τη μανιώδη και απάνθρωπη διαπάλη των παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων. Μπορούμε όμως να σταθούμε με κριτική υπευθυνότητα απέναντι στον ισοπεδωτικό υλισμό της κοινωνίας.
Οσοι διαθέτουν τέτοια αντισώματα πνευματικής υγείας και λεβεντιάς, κοινωνικής ευαισθησίας και προσωπικής υπευθυνότητας, ρωμαίικου ήθους πραγματικής ανθρωπιάς και αδελφοσύνης ασφαλώς και οφείλουν να αντισταθούν. Καλούνται να διαμαρτυρηθούν, να προειδοποιήσουν, να καταγγείλουν, να διαφωτίσουν, να παρουσιάσουν τον πολύμορφο και ανεξάντλητο ψυχοτρόφο πλούτο της δικής μας ιερής και δοξασμένης παραδόσεως, να συναγείρουν τις αποκοιμισμένες συνειδήσεις… Απ’ όποιο μετερίζι κοινωνικής θέσεως κι αν ευρίσκονται. Απ’ όποιο βήμα δημοσίου λόγου τους προσφέρεται διαθέσιμο. Απ’ όποια ευκαιρία διαμαρτυρίας και καταθέσεως μαρτυρίας παρεμβάλλεται στην καθημερινότητα της ζωής.
Η ζύμη είναι πάντοτε λίγη, αλλά ζυμώνει όλο το φύραμα, μας λέγει ο λόγος του Θεού στην Καινή Διαθήκη. Οσο φύραμα ζυμωμένο υπάρχει -κι αυτό το γνωρίζει Εκείνος- περιμένει τη ζύμη του ήθους και του ύφους μας, της προσωπικής παρουσίας και της παρρησίας μας, της ζωής και των λόγων μας. Ετσι, για να σηκώσει λίγο κεφάλι αυτός ο τόπος και να πάρει λίγη ανάσα ελπίδας.
