Ήταν από τους πρώτους σπουδαστές στην Εκκλησιατική Ακαδημία Δυρραχίου και από τους πρώτους νέους κληρικούς(στις 10 Δεκεμβρίου του 1992 έγινε διάκονος και στις 17 Μαΐου ιερέας) , που χειροτόνησε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του

Σε ανακοίνωση της Μητρόπολης Ελμπασάν τονίζεται ότι “κοιμήθηκε στο νοσοκομείο “Μητέρα Τερέζα” λόγω λοίμωξης covid-19 και άλλων επιπλοκών”.

Βίωσε την εμπειρία του διωγμού της Ορθοδοξίας, αλλά σταθερός στις πεποιθήσεις, που του είχε μεταλαμπαδεύσει ο ιερέας πατέρας του, που υπηρετούσε, όπως και εκείνος μετά, στην ενορία του χωριού, απ’ όπου καταγόταν.

Δημιούργησε μια μεγάλη οικογένεια, με πέντε παιδιά και εγγόνια και φρόντιζε πάντοτε να εφοδιαστούν με τα νάματα της πίστης.

Βασική του αρχή ήταν ότι δεν είναι αρκετό να ζει ο πιστός. Πρέπει και ν’ αγαπά. Θεωρούσε και το έδειχνε στην πράξη, την αγάπη προσευχή και βάπτισμα.

Το έδειχνε παντού και πάντοτε ότι αγάπη για εκείνον σήμαινε ζωή και η προδοσία της θάνατο.

Ήθελε να νιώθει πως όλοι ευτυχούν γύρω του και έκανε ό,τι μπορούσε γι’ αυτό. Γιατί πίστευε, ναι το πίστευε ακράδαντα, ότι το μόνο μέσο για να διασφαλίσει την ευτυχία του, ήταν να σκέπτεται την ευτυχία των άλλων.

Ένιωθε ότι η αγάπη είναι το μυστικό της ευτυχίας, της μόνης ευτυχίας, που αξίζει κανείς να γευτεί.

Καλούσε κοντά του τους απόκληρους, τους άδοξους, του φτωχούς, τους απελπισμένους, αυτούς, τους οποίους οι άλλοι μπορεί να τους κατηγορούν και να τους αποστρέφονται, λέγοντάς τους: Σας αγαπώ…

Η πιο γλυκιά κι ευγενική ανταμοιβή ήταν όταν διάβαζε, και το διάβαζε συχνά, αυτές τις λέξεις, που με γράμματα χρυσά σκάλισε η συνείδησή του: Πίστη δεν σε απαρνήθκα ποτέ!

Τα πλούτη, που άφησε, ήταν τα καλά, που έκανε.